Onder de muzikale radar is het een komen en gaan van sterke en minder sterke acts en niet zelden is het een toevalstreffer als een act boven het maaiveld uitkomt. Iemand die het zeker verdient om het daglicht te zien is de Engelse producer en muzikant Klein.
De Londense multi-instrumentalist knipt en plakt samples van stemmen, waaronder veelal die van haar zelf, piano, gitaar, field recordings en wat eigenlijk niet, aan elkaar en voegt bewust imperfecties toe zoals valse noten en ruis. Of verwijdert die in ieder geval niet uit de eindmix. Soms laat Klein de schoonheid van een stuk muziek een tijdje prevaleren om er dan toch weer een onverwachte twist aan te geven die ervoor zorgt dat je als luisteraar de aandacht erbij moet houden. En dat is bij het ene project een grotere uitdaging dan bij het andere project, want toegankelijkheid is een onbekende term in het idioom van Klein.
Nadat ze in 2016 een album in eigen beheer uitbracht, maakte de Britse al snel naam in de undergroundscene en zo kon vervolgens de ep Tommy in 2017 op het Hyperdub-label verschijnen. Sindsdien zijn maar liefst zeven albums van haar hand verschenen, waarvan de laatste marked heet. En waar ze eerder vooral r&b en neoklassiek manipuleerde, is marked een ronduit stevig gitaargedreven album geworden.
Openingsnummer winner’s clause begint bedrieglijk met een licht vervormde nachtclubpiano, maar die wordt langzamerhand overvleugeld door gitaardrones.
gully creepa opent daarentegen direct met harsh noise, maar herbergt allerlei variaties en vervormde beats. De eerste keer luisterend naar marked in de auto bleef eigenlijk vooral de term “heavy” hangen, maar luisterend met de koptelefoon blijkt er zoveel meer te zijn dan dat.
De track Blow the whistle zou je “sec” een drum-‘n-bass-nummer kunnen noemen, maar dan gedrenkt in noise en vervorming.
Zoals in bijna al haar werk zijn lyrics zo goed als afwezig en in die zin is het raden naar een bepaald thema. Privé weten we weinig meer van Klein dan dat ze Nigeriaanse roots heeft en opgegroeid is met gospel. Privacy lijkt sowieso een groot goed, want een recentelijk optreden in New York vond plaats in het donker.
Het nummer (breaking news), met flarden van echoënde stemmen, heeft af en toe lekker stevig drumwerk waardoor je geneigd ben te headbangen. Een intrigerend muziekstuk, maar eigenlijk geldt dat voor praktisch al haar ogenschijnlijk ongestructureerde tracks.
Rustpuntje is more then like dat slechts bestaat uit lage, nauwelijks resonerende pianoklanken. Maar in enemy of de state is de stevige gitaarsound meteen weer terug. Geen nerveus gepingel, maar meerdere lagen van zich herhalende akkoordenschema’s, eindigend, waarom niet, met droge kerkorgelklanken.
Na bijna 40 minuten van non-conformistische soundscapes zijn we aangekomen bij afsluiter exclusive en hoewel de titel daar misschien niet op slaat, ‘excludes’ het als een van de weinige tracks de gitaar volledig! Daarvoor in de plaats krijgen we een lange herhaling van een en dezelfde vocale sample, volgens het metrum drie keer hoog één keer laag. Daaroverheen verrast Klein ons zowaar met spoken word. Om af te sluiten met de woorden ‘something in the mist is trying to bring me down’. Maar hoewel er zeker mistgordijnen opgetrokken worden, is de energieke muzikale reis van marked eerder up- dan downlifting
