Martijn Holtslag is een kunstenaar, dichter, producer, rebel en gevoelsmens uit Deventer. KNARS is zijn muzikale project, dat verder wisselend bemand wordt. Ten tijde van debuutalbum From the Madhouse uit 2018 bestond KNARS zelfs uit tien man en maakte het veel indruk op de kleinere vaderlandse podia.
Er zit dus een behoorlijke tijd tussen From the Madhouse en opvolger Don’t Believe Everything They Say. Al moet gezegd dat er eind vorig jaar een ep met vijf tracks verscheen met de titel The House I Left Behind. Die titel kan waarschijnlijk zowel letterlijk als figuurlijk geïnterpreteerd worden, gezien alle privébeslommeringen die de artiest in de voorafgaande jaren voor zijn kiezen kreeg.
Vanuit een stabielere situatie kon Don’t Believe Everything They Say het levenslicht zien, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer is waarover Holtslag zich druk maakt. Wellicht dat het vaderschap daar ook een rol in speelt. Want er kan niet achterovergeleund worden, zoals meteen duidelijk wordt met het eerste statement, de titel van de openingstrack: I’m Not Gonna Stop.
Banken, multinationals, de wapenindustrie, maar zeker ook klimaatzorgen. Dat leidt bijvoorbeeld tot een nummer als The World Is Burning met zinnen ‘Fire too big to extinguish on my own’ en ‘Did you see the money available to protect corporate greed’. Gitaar, schurende synths en pittige breakbeats zorgen dat net je niet helemaal in de put verdwijnt.
Op From the Madhouse was de sound van KNARS soms iets luchtiger, met blazers en ska- en reggae-elementen. Luister alleen maar naar openingstrack Bad Trip. En soms juist meer rockgedreven zoals Get Out of My Head. Deze aspecten zijn afwezig op Don’t Believe Everything They Say, dat daardoor iets killer en machinaler klinkt, ook door de frequent gebruikte autotune. Maar wat níet verandert zijn de punky breakbeats en de tomeloze, rauwe energie, waardoor vergelijkingen met The Prodigy voor de hand liggen.
De track Where Is Your Head At is een heftige kakafonie van sirenes, beats en industrial synths; je waant je op een druk kermisterrein en het kan niet anders dan dat dit live een giga-moshpit gaat veroorzaken. En zo davert het album rücksichtslos door. Een kort moment van relatieve rust is Keep Running – Interlude maar de dreiging is hoorbaar en voelbaar, en de rust slechts tijdelijk.
Veelzeggend is deze uitspraak van Holtslag: ‘Ik ben niet goed in blije muziek. Ik schrijf alleen als ik me slecht voel’. Over zijn motieven is hij duidelijk: ‘Mensen sterven omdat ze hun medicijnen niet kunnen betalen. Water is vergiftigd, huurders worden massaal uitgezet, en bedrijven verdienen ondertussen miljarden aan genocide en bangmakerij.’ Daarover gaat Don’t Believe Everything They Say.
Martijn Holtslag is een man met een missie.
