Laura Gibson is niet zo’n hele bekende naam in Nederland. Toch is Goners al het vijfde album van de multi-instrumentalist uit Oregon. Als opvolger van het goed ontvangen album Empire Builder, waarbij de songs makkelijk in het gehoor lagen, is Goners een plaat voor luisteraars die echt de tijd nemen om zich door Gibson in de diepte mee te laten voeren. Zoals ze zelf zegt: ‘Deze keer voelde ik me gedwongen om in de afgrond te staren.’
De eerste klanken maken je of heel nieuwsgierig, of zorgen ervoor dat je afhaakt. Het album begint volledig compromisloos. Alsof Laura Gibson een soort selectie uit luisteraars maakt. Als je nieuwsgierig raakt door de eerste klanken, word je na veertig seconden rijkelijk beloond door de zalvende stem van Gibson. De reis begint.
Het is duidelijk dat dit een plaat is, waarbij de songs echt bij elkaar horen. Het album is een geheel, dat je vooral niet op shuffle moet luisteren. Doordat de songs zo goed bij elkaar passen, mist soms wel de variatie op Goners en ligt eentonigheid niet zelden op de loer. Deze plaat vraagt echt de concentratie van de luisteraar.
De titel, Goners, is een woord met vele betekenissen zegt Gibson. Zo kan het gebruikt worden voor mensen die zichzelf helemaal verliezen in liefde, maar Goners wordt ook gebruikt voor mensen die naar de afgrond drijven. Deze omvangrijkheid krijg je als luisteraar moeiteloos mee in tekst en muziek.
Goners is het vreemdste album uit de discografie van de 39-jarige zangeres. De teksten zitten vol bijzondere beelden en figuren. Je wordt meegezogen in een fantasie. Vrouwen worden wolven, mannen veranderen in machines en spookkinderen zwaaien in de achteruitkijkspiegel. Maar op een of andere manier neemt ze je feilloos mee in haar waarheid. ’Ik wilde dat de liedjes als fabels voelden, zich ontvouwen met droomlogica’, aldus Gibson.
Voor dit album heeft Gibson haar gitaar wat vaker in de koffer gelaten. Zelf is ze vooral op wurtilizer en piano te horen. Al is in Slow Joke Grin haar gitaar wel in de hoofdrol te horen. Slow Joke Grin is dan ook hoogtepunt op deze plaat. Deze song pakt je helemaal beet van begin tot het einde, waarbij er een bandola bijna Ennio Morricone-achtig tevoorschijn komt.
De instrumentatie op Goners dient de songwriting feilloos. Vooral het op de voorgrond aanwezige strijkerswerk van Kyleen King valt op. Ook de combinatie van klarinet en de wurtilizer op het nummer Performers is een opvallend geslaagde combinatie. Qua sounds en instrumentatie doet Goners wel een beetje aan Father John Misty denken. Niet geheel toevallig heeft Kyleen King ook de strijkersarrangementen geschreven voor Misty’s laatste plaat. Al met al een diepe buiging voor de productie door Gibson en John Askew.
De videoclip voor de single Domestication is ook echt het kijken waard. Het is een opzichzelfstaand kunstwerk, waarbij de Amerikaanse zich van een feministische kant laat zien. Alle kostuums in de video zijn gemaakt door de moeder van de zangeres en doen ergens wel een beetje denken aan de kostuums van de populaire Netflix-serie The Handmaid’s Tale. Bovendien is de video geregisseerd door alleskunner Laura Gibson zelf.
Na de 37.40 minuten geluisterd te hebben, kan je concluderen dat Goners meer een verhaal is met vele uitingen dan een standaard album. Het is een verhaal waarbij tekst, muziek, fotografie en film allemaal bijdragen aan een reis vol fantasie en dromen. Het is geen muziek die je even tussendoor luistert. Je moet er echt voor gaan zitten, waarbij je soms door wat eentonigheid heen moet. Kortom, met Goners van Laura Gibson is de herfst pas echt begonnen.
