‘Je moet vooral niet anders zijn dan anderen’, luidt het devies in de countrymuziek. Gelukkig heeft Margo Price daar een broertje dood aan en doet ze lekker wat ze zelf wil. Op haar nieuwste album Strays ging ze zelfs op zoek naar inspiratie door paddo’s te gebruiken, iets wat je eerder met rock-‘n-roll dan met country associeert. Ondanks de psychoactieve middelen, levert het een plaat op die met beide benen op de grond staat.
Dat is al onmiddellijk merkbaar op het bijzonder aanstekelijke Been To The Mountain. Price windt er geen doekjes om: weinig poespas, rechttoe rechtaan rock. Er is een speciale rol weggelegd voor het orgel, dat de track van de nodige melodie voorziet. Verder maken gitaren, drums en een paar rake uithalen Been To The Mountain een sterke opener van Strays. Alleen op het einde van de song krijgt het geheel een psychedelisch tintje mee door de verschillende gitaareffecten. In datzelfde straatje past ook Change Of Heart: onversneden en onvervalste bluesrock met een pittige riff. Niks spannends, maar het ligt wel heel fijn in het gehoor.
Op Light Me Up wordt het een tikkeltje spannender. Pak een willekeurige elpee van een prestigieuze jarenzeventigband uit de kast en er staat altijd een dergelijke song op. De akoestische gitaren in het intro worden al snel afgewisseld met dynamisch gitaarspel door Mike Campbell. De gitarist, bekend van Tom Petty And The Heartbreakers, doet waar hij altijd zo goed in is: ondersteunend gitaar spelen. Hij zoekt nergens de voorgrond op, maar zijn gitaartonen drukken wel een stempel op het geheel.
Ook op Anytime You Call wordt er ruimte gelaten voor andere muzikanten om hun moment te pakken. Gedurende het refrein maken de kenmerkende stemmen van Lucius hun opwachting en geven een verder vrij timide ballade een mooie volle sound mee.
Met name op de eerste helft van Strays staan meer afwisselende nummers. En daarin schuilen ook de grootste problemen op dit album. Het is goede muziek, maar het klinkt allemaal wel erg herkenbaar. Daarnaast had er wat meer pit in de tweede helft van de plaat mogen zitten. Veelal timide, rustige songs wisselen elkaar af. Het smeult en het rookt, maar er ontspringt geen vuur. De nummers doen er net te lang over om echt op gang te komen. Dat is met name te horen op het breekbare County Road. Het lied is zoet en breekbaar in het begin, maar vormt zich pas tegen het einde om tot een sterke Stevie Nicks-achtige track.
Dat neemt niet weg dat er toch hoogtepunten te vinden zijn op de b-kant van de plaat. Neem bijvoorbeeld de mooie stream of consciousness-teksten van Lydia, waarop het recht op abortus wordt verhaald. De track is een aantal jaar geleden geschreven, maar blijkt ongelofelijk relevant in het huidige Amerikaanse politieke landschap.
Doordat Price zich niet laat labelen als een échte country-artiest, krijgt de luisteraar met Strays een afwisselende plaat voorgeschoteld. En dat levert regelmatig fijne muziek op. Echte hoogvliegers zijn er niet te vinden, maar wie ouderwetse rock verkiest boven hedendaagse muziek komt behoorlijk aan zijn trekken op Strays. Psychoactieve drugs zijn daarbij niet nodig. Met beide benen op de grond luisteren is voldoende.
