‘Lie, Lie, Lie, Lie, Lie.’ Met die herhaling worden de heidense figuren in Vegas al zingend geïntroduceerd. Het is een wat pesterige opening. Het immer vrolijke Metric is ingeruild voor een rebelsere en brutalere versie. Als echte feestbeesten in de gokhoofdstad van de wereld: als Pagans In Vegas.
Op hun zesde studio-album schieten de Canadezen alle richtingen uit. Op de single The Shade zijn ze poppier dan ooit, maar dat is niet de maatstaf voor de hele plaat. Ze wisselen alles af, alsof ze tijdens elk nummer een andere club binnenwandelen. Vooral de disco- en electroïnvloeden zijn regelmatig aanwezig. Dat komt vooral doordat de synths de plaats in hebben genomen van de gitaren die domineerden op de succesplaten Fantasies en Synthetica. Al waren de wisselingen op laatstgenoemde wel al enigszins te horen. Dat kan je spijtig vinden, maar het werkt. Emily Haines zorgt met haar kenmerkende stemgeluid ervoor dat elk nummer het Metric-sausje heeft.
Alhoewel, elk nummer? Op Other Side is het niet haar stem, maar die van gitarist James Shaw die de vocalen voor zijn rekening neemt. Hoewel het niet onaangenaam klinkt, is het toch een beetje de vreemde eend in de bijt op Pagans In Vegas. Het album wordt afgesloten met het instrumentale stuk The Face, dat bestaat uit twee delen. Met name het eerste gedeelte is uiterst herkenbaar en, zelfs ondanks de synths, typisch Metric.
Maar de fijnste nummers blijven die met Haines in de hoofdrol, hoe leuk en tegelijkertijd vreemd de muziek soms ook is. Het mystieke Fortunes heeft een deuntje waardoor het lijkt alsof het de begeleiding van een level van Super Mario betreft. Ook op The Shade klinkt het alsof de Italiaanse loodgieter steeds op en neer springt langs allerlei hindernissen en tegenstanders. Super Mario-achtig of niet, Metric heeft een album gemaakt dat blijft boeien. Het pareltje is Too Bad, So Sad, een opzwepende track met misschien een beetje een clichérefrein, maar o zo lekker om uit volle borst mee te zingen.
Pagans in Vegas is een album waarmee Metric in eigen land ongetwijfeld weer de een na de andere JUNO Award-nominatie in de wacht zal slepen. Maar ondanks dat alle vernieuwingen leuk zijn, is het geen verbetering. De gok met het palet aan verschillende smaken levert een marginaal verlies op, maar de stacks zijn groot genoeg om bij de zevende poging direct weer een voltreffer te kunnen scoren.
