Het is dit jaar vijfentwintig jaar geleden dat Moby het iconische album Play uitbracht. Ter gelegenheid daarvan gaat Moby in september op tournee, waarbij ons kikkerlandje helaas overgeslagen wordt. Maar niet getreurd want op 14 juni komt het tweeëntwintigste studioalbum van Moby, Always Centered At Night uit en meteen op openingstrack On Air is het wel duidelijk dat het menens is voor Moby.
Always Centered At Night bevat dertien tracks en elke is een samenwerking met een andere vocalist, waarvan maar liefst negen vrouwelijke. Op On Air is de eer aan serpentwithfeet en het is niet minder dan een overrompeld nummer, met een van emoties vibrerende stem. Moby houdt de muziek vrij ingetogen en het is genieten tot en met het prachtige outro: ‘It’s been a minute since I’ve seen you smile/But I believe in us somehow.’
Dark Days featuring Lady Blackbird vervolgens is een lekkere dancetrack. Daarmee is het wat de betreft de bekendere namen wel gedaan.
De vorig jaar overleden mede-veganist en dierenactivist Benjamin Zephaniah, heeft een stem die veel gelijkenis heeft met de eveneens reeds overleden Maxi Jazz van Faithless en brengt veel sfeer in de track Where Is Your Pride.
Je hebt de neiging om alle, verder toch vooral redelijk onbekende zangers te benoemen want werkelijk alle bijdragen zijn van hoge kwaliteit. Het lijkt Mobys insteek om vooral alle meewerkende artiesten in het zonnetje te zetten. Zijn herkenbare sound begeleidt alle artiesten dermate subtiel dat de focus op de zang blijft liggen en de muziek vooral ondersteunend is, zoals in het buitengewoon fraaie nummer Transit, soepel gezongen door de Sudanees-Nederlandse soulzangeres Gaidaa. Moby voorziet het geheel van heerlijke beats en meanderende synths. Razendknap hoe hij alles weet te overgieten met zijn handelsmerk: een lekkere feel-good vibe, zonder dat het goedkoop of gemakzuchtig wordt.
De artiesten zijn doelbewust gekozen, waarmee Moby vol inzet op diversiteit. Andere artiesten die voorbijkomen zijn onder anderen de Jamaicaans-Britse dichter en voorvechter voor de rechten van zwarte vrouwen Danaé Wellington op Wild Flame, J.P Bimeni uit Burundi met zijn hooggeschoolde motown-soulstem op het up beat nummer Should Sleep en Brie O’Banion die een cover van het Cream-nummer We’re Going Wrong een heerlijke zwoele touch geeft.
Ondanks dat Moby weinig heeft losgelaten over de totstandkoming van Always Centered At Night is bij het beluisteren duidelijk dat hij voorafgaand aan het opnameproces veel tijd heeft doorgebracht met de betreffende artiesten. Je proeft het wederzijdse respect in elke gespeelde noot. Met zoveel verschillende artiesten zo een coherente plaat maken is al een prestatie op zichzelf. Zeker, het is hoe dan ook een echt Moby album geworden maar tegelijkertijd is het een prachtige luisterervaring om mee te maken hoe alle artiesten die hun stem hebben uitgeleend aan deze plaat, op deze manier in de spotlights komen te staan. Het feest, want dat is Always Centered At Night, duurt ongeveer een uur en eindigt met het tevens weer fraaie Ache For, een jazzy nachtclubnummer gezongen door de New Yorkse zanger José James. Een meer dan waardige afsluiter van misschien wel Mobys sterkste productie sinds Play.
