Ruim veertig jaar na de originele opnames heeft Neil Young zijn akoestische soloalbum Hitchhiker met de wereld gedeeld. Een tiental nummers uit de absolute hoogtijdagen van Youngs nog altijd voortdurende carrière. Met klassiekers als After The Goldrush en Harvest haalden de jaren zeventig het beste in Young naar boven. Kan Hitchhiker mee op dat niveau?
De muziek op Hitchhiker werd in 1976 opgenomen in de Indigo Studios in California. Destijds wilde Young het album niet uitbrengen, omdat hij naar eigen zeggen ‘te stoned was tijdens de opnames en je dat veel te duidelijk kon horen.’ Veertig jaar later schaamt Young zich blijkbaar niet langer voor zijn drugsgebruik en voegt hij Hitchhiker alsnog toe aan zijn discografie.
Acht van de tien nummers zijn eerder al op andere albums verschenen. Zo staan Pocahontas, Powderfinger en Ride My Llama op het met Crazy Horse opgenomen album Rust Never Sleeps (1979), The Old Country Waltz is terug te vinden op American Stars ’n Bars (1977) en Campaigner was onderdeel van compilatiealbum Decade (1977). Slechts twee nummers – Hawaii en Give Me Strength – verschenen nog niet eerder op plaat.
De toegevoegde waarde van het album zit duidelijk in het arrangement. De songs klinken op Hitchhiker totaal anders dan de eerder uitgebrachte versies. De op dat moment dertigjarige Young klinkt zoals zijn solowerk in de seventies zo vaak klonk: rauw en minimalistisch, slechts gewapend met zijn akoestische gitaar, harmonica en kenmerkende zangstem. Een hele opluchting voor wie het recente werk van Young kent. Van een album vol met patriottische kitsch à la Children of Destiny – de werkelijk rampzalige single die de Canadees een paar maanden geleden uitbracht – wordt niemand vrolijk.
De cynische anti-oorlogstrack Captain Kennedy. De kritiek op de Amerikaanse president in Campaigner. De vraag ‘how can people get so unkind?’ in Human Highway. Wie de protestzanger in Young ook maar een beetje kent, zal concluderen dat het waarschijnlijk geen toeval is dat Young Hitchhiker nu uitbrengt. Thema’s van veertig jaar geleden, die met weinig fantasie op de huidige situatie in de VS kunnen worden geprojecteerd. Het geeft het ‘oude’ Hitchhiker een verrassend actueel tintje.
Hoewel het meeste materiaal dus herkenning oproept, herinnert Hitchhiker er maar weer eens aan hoe goed de songwriter was in de jaren zeventig. Pocahontas behoorde altijd al tot Youngs betere werk, maar akoestisch komt de track nog beter uit de verf. Van de nog niet eerder uitgebrachte nummers maakt vooral Give Me Strength indruk, vooral dankzij de lyrics.
Toch lijken sommige nummers juist aan kracht in te boeten nu ze akoestisch worden gepresenteerd. Powderfinger is tekstueel bijvoorbeeld nog altijd een parel van de bovenste plank, maar het was juist de muzikale omlijsting van Crazy Horse die het nummer zoveel energie gaf. Als je weet hoe krachtig en overtuigend Powderfinger kan klinken, vervalt automatisch de noodzaak om naar de versie op Hitchhiker te luisteren.
Young is nooit de meest verfijnde zanger geweest, maar hij heeft altijd precies geweten hoe hij ondanks die handicap zijn muziek met overtuiging kon presenteren. Het album is zeker niet van het niveau Harvest (zou dat dan toch door die drugs komen?), maar Hitchhiker biedt al met al een fraai tijdsbeeld vol interessante dwarsverbanden met het heden. Met hulp van vroeger blijkt levende legende Neil Young anno 2017 toch nog interessante muziek uit te kunnen brengen.
