Commercieel. Voor sommige muziekliefhebbers is het een behoorlijk vies woord. Ben je net fan van dat obscure, ruige bandje waarvan iedereen steil achteroverslaat, kiest de artiest ineens voor het grote(re) publiek. Voor wie ‘commercieel’ verboden is, kan voorlopig vertrouwen op Paleface Swiss. De Zwitserse deathcoreband klinkt op het nieuwe album CURSED afschrikwekkend als altijd.
Opener un pobre niño murió is onheilspellend, met mysterieuze zang, dreigende wind en hoge, schelle tonen (is het een gil?) op de achtergrond. En de dreigende situatie lijkt steeds dichterbij te komen naarmate het volume toeneemt. Het album kent daarmee een horrorachtig begin. Een trucje dat Paleface Swiss ook al toepaste op het vorige album Fear & Dagger uit 2022. En waarom ook niet? Het sorteert effect, want met de nekharen rechtovereind wacht je zenuwachtig af wat er komen gaat.
En de jump scare die je verwacht, volgt ook. Hatred is een enorme beuker van een track. Misschien wel de meest hevige die Paleface Swiss tot nu toe heeft uitgebracht. En dat zegt wat… Frontman Marc Zellweger brult de longen uit zijn lijf en zijn bandgenoten zijn op muzikale vernietigingstocht. Paleface Swiss gaat in Hatred verder waar de vroege Slipknot gebleven was.
Sowieso doet de Zwitserse band weinig moeite om te verhullen dat de beginjaren van Slipknot een inspiratiebron vormen. Dat is ook niks om je voor te schamen. Bovendien blijft CURSED genoeg ‘eigens’ houden, waardoor het nergens klinkt als een één-op-één rip-off. Zellweger beschikt bovendien over een breed arsenaal aan vocale stijlen en probeert dat ook zoveel mogelijk te tonen op CURSED. Bijvoorbeeld in …and with hope you’ll be damned. Van fluisterzang tot woorden spuwen in sneltreinvaart tot wanhopig schreeuwen. Of in Blood On Your Hands, waarin ook nog een stukje spoken word voorkomt. En in slotnummer River Of Sorrows is de zang zelfs clean. De mogelijkheden van Zellwegers vocalen zijn soms zorgwekkend (gaat het wel goed met je Marc?), maar continu heel indrukwekkend.
Aan de start van Enough? haalt Paleface Swiss de hiphopper in zich naar boven, zodat je opeens middenin de nu-metalhype van rond de eeuwwisseling zit. Het laat de enorme veelzijdigheid van de band zien, want ook met rappen komen ze weg. Maar dan… ‘Bring back that old school shit. Come on, let’s give them what they want’ roept Zellweger halverwege Enough?, om vervolgens samen met zijn bandgenoten helemaal uit zijn plaat te gaan. Het roept zowaar even een glimlach tussen al het muzikale geweld op. Paleface Swiss toont zelfspot en weet ook wel dat zijn sound knotsgek en misschien zelfs wel ridicuul is. Waarom zou je dan niet een beetje spelen met die zelfkennis?
Paleface Swiss blijkt op CURSED vooral volwassener te zijn geworden. In de nummers, in de vocals, in de lyrics, maar toch ook vooral in het samenstellen van een album. Waar voorganger Fear & Dagger met zestien nummers en een speelduur van meer dan een uur wat langdradig aanvoelde, is CURSED een stuk meer weloverwogen. Negen nummers, volle bak rammen en met een halfuur ben je weer thuis. Less is more, zo blijkt maar weer.
