Rammstein – Rammstein

Waardering

7

7

8

Rammstein was eerder dit jaar bij de terugkeer aan het front direct onderwerp van gesprek. Toch gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat dat vooral te maken had met de visuele aspecten die hoorden bij de videoclip van single Deutschland. Maar als je de spraakmakende beelden achterwege laat, hoe komt de beslagen metalgroep op het zelfgetitelde album dan voor de dag?

Voor single en openingstrack Deutschland verandert er in ieder geval niet veel. Dat blijft een lekkere galmende stadionstamper, die vermoedelijk eind volgende maand ook uit tienduizenden kelen in De Kuip zal schallen. Het refrein is op een goede manier catchy, maar het is niet Rammstein op zijn best. Dat volgt namelijk een paar nummers later met Puppe.

Als één nummer erin slaagt om alle grafische toevoegingen te ontstijgen is het dit. De opbouw is traag, wordt steeds uitgesteld en bouwt perfect spanning op. Het duurt precies twee minuten voordat Till Lindemann en band de dreiging voor een eerste keer laten ontploffen. De lyrics versterken alleen maar het idee dat de zanger tegen het manisch worden aanzit. ‘Ja, ich reiß’ ich der Puppe den Kopf ab/Und dann beiß’ ich der Puppe den Hals ab/Es geht mir nicht gut, nein!’ De teksten op Rammstein zijn zoals altijd goed uitgedacht, prikkelend en met een poëtische inslag. Zo eindigt het refrein van Diamant met ‘Wunderschön wie ein Diamant/Doch nur ein Stein.

Het niveau van Puppe wordt door Sex, Was Ich Liebe en Tattoo op sommige punten aangetikt, maar er zijn ook zat nummers die die standaard bij lange na niet halen. Zo is Diamant onlangs de gotische sferen een ballad die niet heel erg weet te beklijven. Dan heeft Rammstein zijn fans in het verleden wel eens betere ballads voorgeschoteld. Radio klinkt in eerste instantie aardig met zelfs een soort minutieus techno-intro, maar is binnen het oeuvre toch een vrij vervangbare en ongebruikelijk commerciële song.

Verder komen op de tweede helft van Rammstein de synths steeds prominenter in beeld. Het zorgt soms voor redelijk geslaagde galmmetal, zoals op Was Ich Liebe. Maar op Halloman gaat dat juist mis. Bij het door een stevig bass gestuwde intro liggen de verwachtingen nog hoog, maar zodra de rest zich in de instrumentatie mengt, neemt de kracht van het nummer in rap tempo af. Het is de minste track op de plaat en geldt als slottrack vooral als een grote dooddoener.

Rammstein laat slechts af en toe de beste versie van zich horen, maar hanteert daarbij wel een ondergrens die al 25 jaar onmenselijk hoog ligt. Uitglijden doen de Duitsers dan ook zeker niet, maar de indruk dat er meer uit Rammstein gehaald had kunnen worden die blijft.