Rocklegende Robert Plant en bluegrass ster Alison Krauss slaan de handen ineen voor Raise The Roof. Op het eerste oog lijken die twee namen geen logische combinatie, maar eerste plaat Raising Sand uit 2007 was een daverend succes. Net als op Raising Sand is er gekozen om een collectie covers op te nemen. Dit doen de twee artiesten wel volledig naar gelang hun eigen smaak en stijl. Vaak broeierig, soms met kleine muzikale uitbarstingen lijkt de titel Raise The Roof niet onmiddellijk bij hun geluid te passen.
Op Quattro (World Drifts In) wordt er rustig geopend met een ukelele en de mooie samenzang tussen Plant en Krauss. Percussie zwelt aan die het geheel een hint van wereldmuziek meegeeft. Het is duidelijk dat dit de invloed is van Plant, die in zijn solowerk regelmatig flirt met instrumenten van over de hele wereld. De combinatie van verschillende instrumenten zorgt dan ook voor een mysterieus karakter dat de rest van de plaat zal kenmerken. Zoals het duo overtuigend liet horen op hun album uit 2007, is het zeer begaafd in het smeden van een eigen sound. Dit is onmiddellijk duidelijk op The Price Of Love, oorspronkelijk een hitje van The Everly Brothers. Het tempo ligt een heel stuk lager dan het origineel en wordt op timide manier gebracht door de muzikanten. De bezwerende zang van Krauss wordt alleen in het refrein bijgestaan door Plant.
Die mysterieuze sound zet producer T Bone Burnett heel mooi neer. Het is dezelfde producer die op Raising Sand achter de knoppen zat. Gitaren gedrenkt in delay en echo met de bijzondere percussie geven het album een hedendaags, maar tegelijkertijd oeroud gevoel mee. Instrumenten klinken gedempt waarbij de muzikanten lijken te wachten op het moment van ontlading. De druk blijft daarmee ook op de ketel staan tijdens songs waardoor het geheel een broeierige sfeer meekrijgt (Trouble With My Lover en You Led Me To The Wrong). Een dergelijke ontlading komt dan ook pas bij andere nummers terug, waarbij de muzikanten zich duidelijker kunnen laten gaan (Searching For My Love en eerste single Can’t Let Go). Bij vlagen lijkt het geluid op Raise The Roof dan ook sterk op het werk van die andere topproducer Daniel Lanois.
Met de sound wordt abrupt gebroken op Go Your Way, waarop Plant de lead pakt. Een redelijk rechttoe-rechtaan ballade die oorspronkelijk door Anne Briggs werd gezongen. Opmerkelijk is vooral dat het origineel van Briggs veel sterker in lijn lijkt te liggen met het voorgaande geluid op dit album. Krauss en Plant geven duidelijk de voorkeur aan het kiezen van hun eigen richting. Dat maakte de voorganger van Raise the Roof ook zo’n leuke muzikale ontdekkingsreis.
It Don’t Bother Me is een klein liedje waarin Krauss prachtig het origineel van Bert Jansch ten gehore brengt. Op You Led Me To The Wrong brengt Plant rustig het werk van Ola Belle Reed onder de aandacht. En dat is tekenend voor de plaat. Soms schitteren de artiesten samen op de voorgrond, vaker wisselen Plant en Krauss elkaar af en dragen de spotlight gerust aan elkaar over. Centraal staan de songs van andere artiesten, het duo is slechts de vertolker. Terwijl alle nummers hun eigen gezicht hebben, blijft de vraag wat er zo uniek is aan Raise The Roof wel hangen. Vrijwel alle tracks hadden ook ingewisseld kunnen worden voor de liedjes van Raising Sand, waarmee dit album echt een vervolg is in het kader van ‘never change a winning team’. Daar is niks mis mee, maar je kunt je afvragen of een vervolg dan noodzakelijk is.
De bewijsdrang is er vanaf bij de twee artiesten. Ze hoeven niks meer waar te maken want ze hebben hun strepen al ruimschoots verdiend. Los van elkaar met hun eigen projecten, maar ook op het eerste album Raising Sand lieten ze horen geweldige muziek te kunnen maken. Raise The Roof voegt in beide carrières een mooie muzikale mijlpaal toe. De plaat is niet erg vernieuwend en het dak gaat er zelden echt vanaf, hoewel de titel dat doet vermoeden. De spreekwoordelijke lat van mooi muzikaal en sfeervol spel wordt met Raise the Roof wel wat hoger gelegd.
