Wie vrede wil, moet zich voorbereiden op oorlog. Dat is grofweg de vertaling van Si Vis Pacem, Para Bellum, de titel van het nieuwe album van Seether. En oorlog wordt het met de Zuid-Afrikaanse rockband. In de dertien tracks neemt Seether nauwelijks gas terug. Maar na driekwartier spierballenrock kun je toch maar moeilijk vrede hebben met het resultaat.
De hoogtijdagen van Seether liggen al eventjes achter ons. Meeliftend op de postgrunge-hype bracht de band rond Shaun Morgan aan het begin van deze eeuw een aantal heel aardige albums uit. Toch werd Morgan bij het grote publiek vooral bekend als onderwerp van Call Me When Your Sober van Evanescence, de band van ex-geliefde Amy Lee, met wie hij een stormachtige relatie had. Inmiddels staat de band een stuk minder in de spotlights.
Morgan heeft weinig hoeven inleveren op zijn stembanden in de loop der jaren. In openingsnummer Dead And Done blijkt meteen dat de Zuid-Afrikaan een strot heeft om ‘u’ tegen te zeggen. Maar schreeuwen, een paar keer ‘fuck’ roepen en volle distortion op de gitaren maken van de bandleden niet direct stoere rockbinken. Daarvoor is de riff van Dead And Done te voorspelbaar, het refrein veel te mager en de break te saai. De energie moet verbloemen dat de track weinig om het lijf heeft.
Op Bruised And Bloodied komt een gek fenomeen naar voren. De track lijkt simpelweg afgeraffeld te zijn. Seether plakt drie keer hetzelfde intro, couplet en refrein achter elkaar, doet er een strik om en gaat aan de koffie. De band geeft de uitdrukking ‘grote halen, snel thuis’ een heel nieuwe dimensie. Gelukkig zijn de tracks die volgen met wat meer beleid in elkaar gezet. Wasteland is een aardige track, met een gruizig refrein en een indrukwekkende uithaal van Morgan, die de zin ‘Say something now’ uit zijn tenen haalt. Ook tracks als Can’t Go Wrong, Buried In The Sand en Drift Away zitten prima in elkaar. Maar toch: zelfs binnen het oeuvre van Seether alleen zijn er al genoeg tracks uit het verleden te vinden die meer de moeite waard zijn. Laat staan van al die andere bands die in dezelfde vijver vissen.
Dat neemt niet weg dat Seether op Si Vis Pacem, Para Bellum ook best wel eens laat zien dat de band niet voor niets al zo lang meedraait. Dangerous is zonder twijfel een ijzersterke compositie, waarin met name de gitaren ongelooflijk veel ruimte krijgen om te excelleren. Ook tekstueel is Dangerous erg spannend, met onheilspellende zinnen die elke hoop uit een kleurrijke toekomst trekken. De lyrics op Si Vis Pacem, Para Bellum zijn sowieso geen comedysketch. Morgan maakt zich zorgen om de politiek en de maatschappij wereldwijd en dat komt flink tot uitdrukking. ‘I’m trying to shed some light on the scars left by the razors,’ sombert Morgan in Failure. Niet gezellig, wel interessant.
Het is jammer dat Seether muzikaal dat niveau niet kan benaderen op Si Vis Pacem, Para Bellum. Het album barst van de energie en de woede, maar dat is niet voldoende om iedereen van zijn stoel te blazen. Daarvoor blijft Seether te veel op de – deels door zichzelf – gebaande paden hangen. De oorlog is hoorbaar in aantocht, maar met zulke voorspelbare tactieken ga je de strijd natuurlijk nooit winnen.
