Als je met jazz en bluesrock begint en eindigt bij grunge, dan ben je als band gerust veelzijdig te noemen. Op The Pact laat Slothrust die verschillende kanten volop aan bod komen. Van punk tot lieve akoestische liedjes tot dreigende saxofoonrock.
Het is op een bepaalde manier bijna komisch. De soms vuige gitaarrifjes die worden afgewisseld met het gefluit van iemand die bezig lijkt in de tuin op een heerlijke lentedag. Steeds als je verwacht dat de band doorknalt, vallen de gitaren weg en hoor je het vrolijke deuntje. Of je het nou leuk vindt of niet, Slothrust heeft er met opener Double Down gelijk voor gezorgd dat je getriggerd wordt. En als het op een bepaalde manier bevalt – en dat doet het – dan zul je The Pact niet snel meer afzetten.
Niet alles is even goed, maar Slothrust zorgt ervoor dat je je geen seconde hoeft te vervelen. De stijlen, de toon. Alles wisselt. Zangeres Leah Wellbaum transformeert van een jennende bengel op punktrack Planetarium tot een kwetsbare vrouw op het minimalistisch aangeklede Walk Away.
Het middengedeelte op The Pact is wel net wat veel van hetzelfde. Er wordt gekozen voor twee poprocknummers en een liedje dat compleet begeleid wordt door de akoestische gitaar. Los van elkaar zijn de nummers zeker niet slecht, maar op een album dat zoveel afwisseling biedt, is zo’n clubje met de minst energieke tracks bij elkaar een tegenvaller. De keuze van Slothrust voor meer van dit soort tracks valt overigens goed te begrijpen. Wellbaum heeft een prachtige stem en zo kan deze een stuk meer op de voorgrond treden, dan tijdens de eerste drie platen van de groep. Alleen: door het té nadrukkelijk accentueren van die kracht rent Slothrust haar doel voorbij.
Gelukkig wordt de draad der verrassing snel weer opgepakt. New Red Pants kent een heerlijk chille gitaarvibe, terwijl Fever Doggs na een relatief rustig begin eindigt in een razende chaos. De grootste surprise moet dan komen in de vorm van On My Mind, waarvoor Slothrust een saxofoon heeft laten invliegen. Het typerende geluid van het blaasinstrument past boven verwachting goed bij het trage, dreigende gestamp. Het daaropvolgende Some Kind Of Cowgirl heeft juiste een veel lichter en vlotter lopende drumpartij voor je in petto.
Op afsluiter Travel Bug is het podium volledig gereserveerd voor de stem van Wellbaum en een akoestisch tokkelende gitaar. Ze geven je de gelegenheid om terug te blikken op de chaotische maar leuke reis die The Pact was.
