Met Porcupine Tree maakte Steven Wilson altijd opzwepende progrock met duidelijke metalinvloeden. Maar zijn soloplaten bevatten een stuk rustigere muziek. Sterker nog, zo nu en dan is het wat te lief voor iemand die het imago van een rocker heeft. Ook op zijn nieuwe plaat Hand. Cannot. Erase..
Er zijn veel verschillende manieren om de tekst ‘la-la-la’ op te nemen in een liedje. Het kan op de vrolijke wijze, zoals The Beatles deden bij Hey Jude. Overvloedig, zoals Shakira bij haar WK-hit La La La. Of om te swingen, zoals Iggy Pop in The Passenger. Maar bij het nummer Routine brengt Wilson het tweeletterige woord alsof hij een meisje van vijf in slaap probeert te wiegen. Hierbij is dan gelijk het enige ergenispuntje van Hand. Cannot. Erase. besproken, want verder levert de Brit een waanzinnig album af. De muziek krijgt de ruimte. Minutenlange intro’s, outro’s en intermezzo’s zijn overvloedig aanwezig. Harde en zachte stukken wisselen veelvuldig af. Dit alles zorgt voor een prachtige symphonische en post-rockachtige plaat. Het is tijd om je ogen dicht te doen en een uurlang te genieten.
Een van de fijnste nummers die je tegenkomt tijdens je reis is titelsong Hand. Cannot. Erase.. De zangstukken en de opbouw zijn misschien wel het meest pop van alle tracks, maar in combinatie met een paar stevigere stukjes vormt het een heel sterk geheel. Het is totaal wat anders dan het daaropvolgende Perfect Life dat een heel dromerig, fragiel en tegelijkertijd een beetje psychedelisch karakter heeft. Home Invasion is weer het tegenovergestelde. Het grotendeels instrumentale nummer komt het meest in de buurt van de muziek die Wilson maakte met Porcupine Tree. Een lange felle aanloop, gevolgd door door een paar hevige refreinen en ingetogen coupletten.
Wie niet van het mp3-tjes downloaden is, maar nog wel eens een plaatje koopt, kan zijn hart ophalen. Want wie de special edition aanschaft, krijgt een prachtig fotoboek met daarin op passende wijze de songteksten verwerkt. Ook zijn er krantenartikelen, dagboekjes en ansichtkaarten door de hoofdpersoon van de plaat geschreven richting onder andere haar broer. Ja, de spil in het verhaal over isolement in de moderne samenleving is een vrouw. Komiek Javier Guzman droeg ooit een show op aan Ton Zuur, die twee jaar en vier maanden dood lag in zijn flat. Wilson zijn slachtoffer doet het echter beter, zij lag bijna drie jaar in haar woning in Londen voor ze gevonden werd. De ode aan Zuur was sterk, maar redt het niet bij dit meesterwerk van Wilson.
Overigens zingt Wilson dit album niet solo in. Omdat het over een vrouw gaat, heeft hij de hulp ingeroepen van de zangeres Ninet Tayeb. Tayeb werd in 2003 winnaar van de eerste Israëlische versie van Idols. In eigen land is ze sindsdien enorm populair, maar in West-Europa brak ze nooit door. Misschien dat dit optreden daar verandering in brengt, want haar toevoegingen bij Hand. Cannot. Erase., Routine en Ancestral maken dat dit album net dat een beetje extra jus krijgt.
Maar ook zonder de hulp van Tayeb levert Wilson sterke nummers af. Tijdens Regret #9 wissellen de gitaarstukken en pianosolo’s elkaar af, terwijl op Transcience de Porcupine Tree-invloeden weer duidelijk terug zijn te horen. Hand. Cannot. Erase. wordt vervolgens afgesloten met het fraai en ingetogen Ascendent Here On…. Een passend einde van vooralsnog een van de sterkste platen van 2015.
