Het nieuwe album van Sufjan Stevens, Carrie & Lowell, is het beste te omschrijven als zeer intiem. Dat begrijp je als luisteraar nog beter als je de achtergrond van zijn nummers kent, want dat is juist wat Carrie & Lowell zo mooi en bijzonder maakt. Het is een prachtige en zeer persoonlijke ode aan zijn jeugd, waar zijn moeder en stiefvader een belangrijke rol in speelden.
Sufjan Stevens startte zijn muzikale carrière in 2003 met zijn debuutalbum Michigan. Hierop volgden Seven Swans in 2004, Illinois in 2005 en The Age of Adz in 2010. Hij werkte samen met rappers, lanceerde een kerstalbum en nam deel aan de Brooklyn Academy of Music. Toch springt dit album boven de rest uit. Dat komt omdat hij met Carrie & Lowell zo extreem dicht bij zichzelf is gebleven.
Carrie & Lowell is vernoemd naar Stevens’ moeder en stiefvader. Carrie was bipolair en schizofreen. Daarbij had ze een drugsverslaving. Ze overleed in 2012 aan maagkanker, maar ze verliet Stevens al op zeer jonge leeftijd. Eerst toen hij 1 jaar oud was en later toen hij 3 was. Dat is ook te horen op het nummer Should have known better, waarop hij zingt ‘When I was three, maybe four, she left us at that video store’.
Het ontroerende en aangrijpende nummer Fourth of July gaat over de dood van zijn moeder. Verwijzingen als ‘my little hawk’ en ‘my firefly’ refereren naar haar. Stevens vraagt zich af of zijn leven beter zou zijn gegaan als hij haar terug kon halen uit de dood. Hij sluit het nummer af met de nuchtere en sobere conclusie: ‘We’re all gonna die’. Lichtpuntjes ziet hij in de dochter van zijn broer, Marzuki Stevens. Hij zingt:’My brother had a daughter. The beauty that she brings, illumination’.
Stiefvader Lowell is totaal vijf jaar met Carrie getrouwd geweest, toen Steven nog een kind was. Hij speelde in die jaren een belangrijke rol in zijn leven, wat zeker ook terug te horen is op het album, waar Steven de vijf jaar met Lowell bestempelt als zijn ‘season of hope’. De twee mannen hebben nog nauw contact. Tegenwoordig runt Lowell zelfs Steven’s label Ashtmatic Kitty.
Ondanks dat Sufjan Stevens bekend staat om zijn persoonlijke nummers, raakt dit album het diepste. Hij neemt je met elk nummer, op zeer melancholische wijze, mee terug naar herinneringen uit zijn kindertijd en zijn latere volwassen leven. Vol verdriet, depressie, eenzaamheid, drankmisbruik en mislukte relaties. Afgewisseld met hoop en geloof. De manier waarop de muziek, zijn verhaal en stem samenkomen zorgen ervoor dat je als luisteraar niets anders kan doen dan je laten meevoeren.
De teksten zijn krachtig en zorgvuldig gekozen. Hoewel de onderliggende betekenis soms heftig of zwaar is, zorgt de indrukwekkende begeleiding van piano’s, orgels, synthesizers en tokkelende akoestische gitaren voor een combinatie van prachtige muziek, met ook onmiskenbare folkloristische invloeden. Plaats daar de zachte, haast kalmerende stem van Stevens bij en je geniet, met je ogen dicht en even afgezonderd van alles en iedereen, van iedere muzikale compositie.
Luister hier naar het hele album: