TAPE TOY trakteerde vier jaar lang op singles, maar de grote klapper moest nog komen. Natuurlijk werd alles waarschijnlijk enigszins vertraagd door jeweetwel. Maar is er geen reden om nog langer te wachten. De Amsterdamse indierockers zijn nu eindelijk daar met hun debuutalbum Honey, WTF. Een titel die past bij de band zoals die zich de voorbije jaren presenteerde. Stoer, gezond brutaal, enthousiast, vrolijk en energiek.
Gek genoeg speelt het kwartet op grote delen van de plaat iets meer op safe. Opener Tired flitst weliswaar lekker, zoals gebruikelijk, maar daarna missen de echte uitspattingen van weleer enige tijd. Alsof de neerslachtigheid van de voorbije twee jaar ook zijn vat heeft gehad op de muziek van TAPE TOY. Niet dat het een neerslachtig album is, maar wel is de toon serieuzer nu het toekomstperspectief in de muziekindustrie ‘ronduit kut’ (aldus zangeres Roos van Tuil bij radiozender KINK) is. Dat is niet erg, het valt alleen wel op. Want genieten kan je genoeg op Honey, WTF, al moet het misschien iets meer in de details gezocht worden dan in complete nummers. Een van die heerlijke details is de gitaaropbouw in de titeltrack midden op de plaat.
Sowieso is deel twee van het album een interessanter luisterspel dan de eerste helft. Het duo Lizzie en Drink Or Two staat bijvoorbeeld als een huis. De eerste wordt gesierd door de kenmerkende bravoure. Die laatste omschrijft perfect de lockdowndepressie, waarbij je niets liever wil dan in je favoriete sweater met een drankje (of twee) op de bank meeschreeuwen met de muziek. Ook de ballad Karaoke is een genot. De grote muzikale contrasten tussen de intieme coupletten en de gitaar vol gruis tijdens het refrein geven het nummer een unieke vibe mee. Het is direct ook het moment dat Van Tuil het beste van haar zangkwaliteiten laat horen. Afsluiter Postcards valt na een weifelend begin eveneens in de smaak.
Zogezegd is de openingshelft van Honey, WTF wat veiliger. Maar gelukkig luisteren nummers als The One Who Got Away, Phone Call en Stay wel lekker weg. Hold On is de enige echte dissonant, al komt de plaat in het tweede deel nog aardig los.
Zo staat TAPE TOY ook na zijn debuut ijzersterk. Met een iets gewijzigde formule is het weer even wennen. Toch zal al snel de kwaliteit van Honey, WTF je weer in zijn greep hebben. Daarvoor heeft dit viertal simpelweg genoeg klasse in huis.
