The Charlatans – Different Days

Waardering

8

The Smiths. New Order. The Stone Roses. The Inspiral Carpets. The Verve. Oasis. Vanaf de jaren tachtig kreeg je in Manchester een wereldband cadeau bij een pakje roomboter. Van alle ‘muziekkindjes’ die de zogenaamde Madchester-scene voortbracht, zijn The Charlatans het langst onafgebroken actief. Het dertiende studioalbum Different Days bewijst dat de band nog altijd relevant is.

The Charlatans maken al bijna dertig jaar muziek, maar dat pad ging niet bepaald over rozen. Niet voor niets beschreef de band zichzelf al eens als ‘the unluckiest band in pop’. De band raakte verzeild in een juridisch gevecht met een Amerikaanse band met dezelfde naam, bassist Martin Blunt kampte jarenlang met een depressie, toetsenist Rob Collins kwam om bij een auto-ongeluk en drummer Jon Brookes overleed aan een hersentumor. Dat The Charlatans nog altijd actief zijn, is dus zeker geen vanzelfsprekendheid.

De band heeft voor Different Days een flink arsenaal aan gastartiesten opgetrommeld. Met Peter Salisbury (ex-The Verve), Johnny Marr (ex-The Smiths), Stephen Morris (New Order) en Paul Weller zijn het bovendien niet de eerste de beste namen die hun bijdrage leveren aan de plaat. De luxe gastenlijst in combinatie met de weergaloze leadsingle Plastic Machinery maken dat de verwachtingen rond Different Days bij voorbaat al hooggespannen waren.

Gelukkig heeft de band voldoende bagage om met die druk om te gaan. Openers Hey Sunrise en Solutions hebben een lekker melancholische sfeer in zich, maar het album begint pas echt te leven als Johnny Marr zich ermee bemoeit. Als gitarist in het middenblok Different Days, Plastic Machinery en Not Forgotten – aan elkaar geweven door twee korte gesproken intro’s – levert Marr een belangrijke bijdrage aan verreweg het sterkste gedeelte van het album. De laatstgenoemde track is de meest zuivere Charlatans-plaat. Een mix van een ijzersterke baslijn, swingende gitaren en de herkenbare klanken van toetsenist Tony Rogers. Het was deze combinatie die de band begin jaren negentig zo populair maakte.

Wat Different Days uiteindelijk vooral leuk maakt, zijn de verschillende Manchester-invloeden die samenkomen op het album. Plastic Machinery neigt naar de Britpop van Oasis, terwijl There Will Be Chances zomaar van New Order had kunnen zijn. The Charlatans vinden tegen het einde zelfs nog even de blue-eyed soul in zichzelf. Gesteund door de fraaie achtergrondzang van Paul Weller sluit de band met Spinning Out het album in stijl af.

Je hoort aan alles dat The Charlatans sinds jaar en dag samenspelen. Het viertal is uitstekend op elkaar ingespeeld en vormt samen de perfecte formule voor onweerstaanbare muziek. Met zoveel gastmuzikanten loop je het risico dat de identiteit van de band zelf verloren gaat. Gelukkig zijn gastheer en gast in dit geval uit hetzelfde hout gesneden, waardoor het effect alleen maar wordt versterkt. Het album is aan de ene kant een nostalgische terugblik op de hoogtijdagen van de Madchester-beweging. Aan de andere kant is de plaat helemaal van nu en draagt het bovendien een fijn zomergevoel met zich mee. Hopelijk lacht het geluk deze notoire pechvogels nu eindelijk eens toe.