The Decemberists maakt muziek die zich perfect laat omschrijven als kampvuurmuziek. Een heerlijk sfeervolle sound, waarop je als vanzelf mee gaat deinen. Muziek die soms een weemoedig gevoel oproept, aangevuld met accordeons. Zit dat geluid weer in je kop? Nou, vergeet dat maar weer lekker. Op I’ll Be Your Girl slaat de groep een andere weg in.
De Amerikanen hebben namelijk de route naar de synthesizer gevonden. Dat kan volledig verkeerd uitpakken als je dat instrument als band vijftien jaar lang voornamelijk gezien hebt als opvulling van het hoekje in de studio, waarop een dikke laag stof neerdaalde. Toch is het effect verrassend positief. The Decemberists laat de synthesizers goed inblenden en zorgt dat ze in steun zijn van de rest van de band in plaats van dat het te overheersend wordt. Ook de stem van Colin Meloy weet zich aangenaam staande te houden in het voorheen onbekende terrein. Once In My Life, Cutting Stone en Severed hebben alle drie hun eigen sfeer, die uitnodigt tot meebewegen. Vooral laatstgenoemde springt er uit, dankzij een geweldige beat die het nummer draagt.
Opmerkelijk genoeg besluit de groep om na de eerste drie songs de synthesizer weer aan de kant te schuiven. De stijl blijft een beetje hangen tussen dat wat we gewend waren van The Decemberists en dat waar we net mee kennismaakten. Het resultaat is een gulden middenweg die niet echt in de smaak valt. Zo is Tripping Along niets meer dan een zweverige albumvuller, die elke willekeurige band in een paar minuten uit zijn mouw zou kunnen schudden. Starwatcher en Your Ghost klinken een stuk beter, maar missen wel dat eigen karakter dat je in het begin van I’ll Be Your Girl wel terughoorde.
Alsof de band zelf ook doorheeft dat het tussenpad geen goede optie is, grijpt het vervolgens weer terug naar haar oude stijl. Dat zorgt op zich voor een paar prima nummers, maar toch voelt het inmiddels alsof The Decemberists je van het kastje naar de muur wil sturen. Zonder dat ze zelf al duidelijk weten waar ze naartoe willen gaan. Bovendien is meeklaptrack (met bijbehorend kinderkoortje) We All Die Young wel heel erg over de top.
Is I’ll Be Your Girl dan letterlijk een aflopende zaak? Gelukkig niet. Rusalka, Rusalka/The Wild Rushes staat weliswaar weer compleet los van al het andere op het album, maar de track is dan ook echt een acht minuten durende compositie op zich. Het dreigende, innemende en enigszins bombastische begin Rusalka, Rusalka, dat overloopt in het lichtvoetige The Wild Rushes is de intensievere luisterbeurt zeker waard. Stiekem lijkt The Decemberists hierop de ideale mix met gematigde synths te hebben gevonden. Het is samen met Severed hoe dan ook het hoogtepunt van het album.
Het is een beetje de vraag waarom er vervolgens nog gekozen is voor een door tamboerijn geleide titeltrack als afsluiter. Zo kan je je bij I’ll Be Your Girl heel veel afvragen over de keuzes van The Decemberists. Toch zou het zonde zijn als de band de synthesizer voortaan weer in een hoekje laat verstoffen.
