Luisteren naar The Slow Show: voor de gezelligheid hoef je het niet te doen. De Mancunians krijgen de Volendammer kermis nog in een rouwstemming met hun melancholische, emotionele klanken. Maar wie zich af en toe graag verliest in een potje muziekdramatiek, kan niet om de band heen. Met Lust And Learn zet de band weer een nieuwe stap in hun groeiende populariteit.
Veel bands gaan met hun muziek op zoek naar enthousiasme, interactie en applaus. Voor The Slow Show ligt dat anders. Verstillen en de adem benemen: dát is het doel van het viertal uit Manchester. En daar zijn ze bijzonder goed in. Zelfs als je geen zin hebt om weer een emmer The Slow Show-pathos over je uitgestort te krijgen, laat je je vanaf het instrumentale openingsnummer Amend toch weer meesleuren in de melancholie. Een rustgevend piano-intro mondt uit in een fraaie climax. Amend werkt bijzonder effectief: met het hart in de keel en een doos tissues voor je neus laat Lust And Learn je vanaf dat moment niet meer los.
De zwaarmoedige kraakstem van frontman Rob Goodwin is er zo eentje uit de categorie ‘to love or to hate’. Bij gebrek aan alternatieven werd Goodwin bij de oprichting in 2010 min of meer noodgedwongen zanger en dat was op de vorige albums White Water (2015) en Dream Darling (2016) soms nog wel te horen. Goodwin was zoekende, een tikkeltje onzeker en dat werkte in sommige nummers nog wel eens op de zenuwen. Op Lust And Learn zit Goodwin hoorbaar zekerder in zijn vel. Op tracks als Eye To Eye, The Fall en Vagabond draagt de zang zelfs de muziek. Nog beter lukt dat in Hard To Hide, de tweede single van het album. Een nummer van ongekende schoonheid, niet alleen vanwege de fijne ambient sfeer, maar toch ook vooral door de emotie in de zang.
Minstens zoveel indruk maakt Sharp Scratch. Tot nu toe bevat elk album van The Slow Show wel zo’n track die van volslagen minimalistisch opbouwt naar climactisch bombast en dat is tot nu toe ook altijd direct het beste nummer van het album. Bloodline op White Water, Ordinary Lives op Dream Darling en nu dus Sharp Scratch. Na twee minuten vallen de drums, strijkers en blazers in, waarmee de gashendel opeens open gaat. Zo snel als de instrumenten kwamen, zo snel zijn ze ook weer weg en direct zit je weer in die intieme sfeer van daarvoor. De Britten spelen het emotiespel perfect. De lyrics over sterfelijkheid en hoe een ziekte een leven volkomen op de kop kan zetten, spelen daar zonder twijfel in mee.
Somberen wordt een vermakelijke hobby met de muziek van The Slow Show. Door de extra aangezette arrangementen en de toevoeging van elektronica-elementen is Lust And Learn het meest complete album van de Britse band tot nu toe. Zanger Rob Goodwin lijkt zich op elk album zekerder te voelen als frontman en de band durft zichzelf te ontwikkelen, zonder het beproefde recept te veranderen. Lust And Learn laat je stilzwijgend achter. Voor veel bands een nachtmerrie, voor The Slow Show een ultiem bewijs van succes.
