Tom Odell – Monsters

Monsters

Waardering

5

6

6

Hij deelt zijn pijn, zijn angsten en zijn tegenslagen. De Monsters van Tom Odell komen uitgebreid aan bod op zijn vierde album. Het geeft een fraai inkijkje in zijn hoofd. Alleen daarbij blijkt direct dat de spinsels zijn hoofd niet altijd voor iedereen te volgen zijn. 

Want wat Tom Odell probeert met Monsters komt niet heel goed uit de verf. De Brit mixt een paar strakke poptracks met wat conceptuelere passages. Maar door die afwisseling zwemmen de conceptuele gedeelten in het luchtledige. De start is wel waanzinnig sterk. numb is een van de strakke poptracks op Monsters. De compositie is uiterst fraai en de teksten zijn sterk en indringend. Een fraai voorproefje op de openheid die hij toont op de rest van de plaat. Terwijl hij de miserie van zijn liefdesverdriet voelt, wordt hij immuun voor andere emoties en pijn. ‘I hold my hand over the flame/To see if I can feel some pain/Look at what you’ve gone and done.’ 

Zo mooi als dat verwoord is, zo lelijk toont Odell zich later. Een paar keer geeft hij flink af op zijn exen en zet hij een karikatuur van de vrouwen neer, terwijl zij zich niet hiertegen kunnen verdedigen. ‘Dye your hair pink/Get a nеw shrink/Tell them all about your man/Meet for coffee/Cuddle softly/It nеver really goes to plan.’ Het voelt wat laag. Een onnodige trap na. Zeker als je op de andere tracks hoort, wat voor problemen Odell zelf heeft en je het vermoeden krijgt dat zij hoe dan ook niet eenzijdig de schuldige is geweest aan de breuk. Natuurlijk: muziek is kunst en dan krijg je soms scherpe columns. Geen eerlijke journalistieke verhalen met hoor en wederhoor. Toch had iets meer zelfreflectie op dit punt Odell gesierd. 

Qua stijl maakt hij regelmatig ruimte voor experimentele tussenstukjes, zoals lockdown, noise en problems. Zeker problems valt te vergelijken met skits uit de hiphop. Hierop zit Odell in de ontkenningsfase. ‘I haven’t got a drinking problem.’ Aan het einde geeft hij ineens toe wel degelijk problemen te hebben. Het vergt uiteraard wel moed wat Odell hier gedaan heeft. Om als publiek figuur iedereen een kijkje te geven in je ziel.

Het minst geslaagde conceptje is zonder twijfel monster v.1. Versie 2 – die gek genoeg eerder op de plaat zit – is een prima song. Versie 1 lijkt lange tijd alleen qua arrangementen wat anders ingestoken, maar dan halverwege komt de zin ‘Close my eyes/And count to three.’ Op versie 2 wordt de 1-2-3 vervolgens ingevuld door zingende kinderen en blendt het aardig in met de muziek. Op versie 1 wordt het hele nummer gebroken voor een saaie monotone mannenstem die inspiratieloos de nummers opsomt. 

Odell laat op Monsters ook meer dan eens zijn kwaliteiten naar voren komen. Vooral op de meer emotionele liefdesliedjes als lose you again, maar ook money en streets of heaven. Het zorgt voor een tweespalt op dit album, dat gezien de lengte (zestien tracks), misschien beter als twee ep’s gebracht had kunnen worden. Nu schippert Odell tussen zijn angsten, klasse en probeersels.