Een positief ingestoken album om vandaag de dag toch nog een beetje te kunnen genieten van het leven. Dat lijkt ook de insteek van Two Door Cinema Club met zijn vijfde album. Keep On Smiling geeft buiten de vrolijke en optimistische tonen echter niet heel veel reden tot lachen.
De start van de Noord-Ieren is overigens nog wel uitstekend. Want het klinkt alsof de drie heren van Two Door Cinema Club weldra het podium op komen om aan een live-show te beginnen. Zo perfect schroeft het intro Messenger AD beetje bij beetje de spanning op. Het zorgt voor een alleen maar hoger verwachtingspatroon, dat helaas nooit echt wordt ingelost op Keep On Smiling. Met enig gevoel voor dramatiek kan je zelfs zeggen dat het intro het beste nummer is. Want waar Messenger AD anticipatie creëert, glijden de daaropvolgende tracks vrij zielloos voorbij.
Nummers als Lucky en Little Piggy missen die bevlogenheid, die Two Door Cinema Club voorheen kenmerkte. What You Know, Something Good Can Work en Bad Decisions hadden stuk voor stuk een bepaalde spontaniteit, die er op Keep On Smiling uit lijkt te zijn geslagen. Zanger Alex Trimble heeft op eerdere albums van de band ook een stuk overtuigender gezongen. Het voelt alsof hij zelf geen emotie voelt bij het gros van de nummers en de grote vraag is dan: hoe word jij als luisteraar dan geacht dat wel te voelen? Zijn meest overtuigende performance levert hij op Millionaire en leadsingle Wonderful Life. Goede liedjes, maar niet songs die een album kunnen dragen. Die laatste wordt dan weer opgevolgd door Feeling Strange dat de prijs wint voor het meeste holle nummer op de plaat.
Tegen het einde gaat Two Door Cinema Club wat meer de experimentele kant op door de input van wat funk en disco, wat nog een paar producties oplevert. Maar ondertussen wordt de show gestolen door het intermezzo. Messenger HD heeft iets mystieks over zich heen hangen, dat de rest van Keep On Smiling zo enorm mist. Op slottrack Dissapear zijn het ook de muzikale tussenstukken die voor het vermaak zorgen, want de muziek tijdens de door autotune gestuurde zang van Trimble knikt saai mee.
Keep On Smiling is zonder twijfel het zwakste album binnen het oeuvre van Two Door Cinema Club. Dat had het niet hoeven zijn. Sterker nog, dat had het niet moeten zijn. Vrolijke indie was vier platen lang immers de kracht van Two Door Cinema Club. Maar net op het moment dat de lach echt moet verschijnen, zijn de traktaties niet gelukkigmakend.
