Er was eens een Amsterdamse singer-songwriter. Normaal heette zij Christien Oele, maar zodra zij haar gitaar oppakte, veranderde ze in VanWyck. Op een dag kreeg zij een enorm ambitieus idee: een album dat zich ontvouwt als een boek. Ze noemde het: The Epic Tale Of The Stranded Man. Zal ze daarin slagen?
Het verhaal dat VanWyck vertelt in het kort: een man spoelt zwaargewond aan op een mysterieus eiland. Een vrouw vangt hem op en vertelt over de wonderlijke figuren die op het eiland wonen. Zij halen het duistere verleden van de man naar boven, hij leert zichzelf kennen, krabbelt overeind en gaat op zoek naar het juiste pad richting de toekomst.
Zo’n mini-samenvatting geeft een vluchtig beeld, maar doet het verhaal van The Epic Tale of The Stranded Man eigenlijk tekort. VanWyck vertelt het immers met veel fantasie, vol oog voor detail en met een regelmatige knik naar epische poëzie, klassieke volksverhalen en legendes. En dan moet VanWyck ook nog zorgen dat het verhaal op muziek staat én dat de sound aansluit op de woorden. De Amsterdamse maakt het zichzelf niet gemakkelijk, maar slaagt overtuigend voor de module ‘moderne troubadour’.
Opener The Stranded Man heeft niet lang nodig om de volle aandacht te trekken. De tekst start vanuit het perspectief van de vrouw die de gestrande man aantreft, maar tegen het einde verandert het arrangement en is de man zelf aan het woord. Een helder voorbeeld van hoe VanWyck tekst en muziek op elkaar laat aansluiten. Maar ook tussen nummers is er cohesie. De sfeer die de singer-songwriter in The Stranded Man kweekt, blijft overeind in I Was Innocent. Hoewel het binnen het concept van The Epic Tale Of The Stranded Man wat oneerbiedig is om de nummers los te beoordelen, is I Was Innocent duidelijk een van de beste composities van het album. VanWyck bezingt prachtig hoe de gestrande man gevangen zit, maar zijn onschuld bepleit. Mooie instrumentale gedeeltes geven extra karakter aan de folky track.
In Maybe, Maybe Not gaat het tempo omhoog en klinkt luchtiger gitaarspel, het muzikale teken dat de gestrande man inmiddels buiten staat en zijn onzekere toekomst overdenkt. En zo weet VanWyck telkens een passende muzikale omlijsting te vinden bij het intrigerende verhaal. The Havoc Wreaker klinkt mysterieus, wat aansluit bij de bezongen slechte eigenschappen van de mens die soms de overhand nemen. In Pond Floor Dwellers ziet de gestrande man in hoe ellendig zijn bestaan is en dus kiest VanWyck voor donker gitaarspel met af en toe wat stevige akkoorden vol distortion.
Tegen het einde van The Epic Tale Of The Stranded Man krabbelt het hoofdpersonage langzaam op en groeit de hoop op vergeving en herstel. Daardoor worden de nummers van het album ook steeds luchtiger. The Smiling Prophet klinkt optimistisch en ook de heldere zang van VanWyck valt extra op. In The Way Out komt de moraal van het verhaal naar voren: het gaat niet om het vinden van de juiste antwoorden, iets dat de gestrande man tot nu toe steeds probeert, maar om het stellen van de juiste vragen. Zo weeft VanWyck ook nog wat filosofische gedachtes door haar toch al zo gedetailleerde verhaal.
Met een slottrack van bijna zeven minuten in de vorm van My Baby Rides A Dark Horse, geïnspireerd op onder meer Bob Dylan’s Red River Shore en klassieke broadside ballads, komt er een episch einde aan een bijzonder album. The Epic Tale Of The Stranded Man luistert als een boek waarbij tekst, muziek, arrangement en sfeer op knappe wijze over elkaar heen worden gelegd. De vorm vraagt wat aandacht en is daardoor zeker niet voor iedereen weggelegd. Maar voor wie meer in muziek zoekt dan een beat en een pakkend refrein, weet VanWyck zich enorm te onderscheiden. En haar publiek luisterde nog lang en gelukkig.