Denk je wel eens bij jezelf: had ik het maar niet gedaan? Ik wel, toen ik op play drukte om het album Colours van Walking On Cars te beluisteren. De vijfkoppige poprockband had in 2016 met Everything This Way een alleraardigst debuut afgeleverd, maar daar blijft het vooralsnog bij. De opvolger stelt vooral teleur.
De allereerste irritatiefactor zit hem in de stem van Patrick Sheehy. Deze is een beetje zeurderig en flirt op sommige momenten met het nasale. Dat deed zijn stem tijdens het debuut natuurlijk ook al, maar de nummers waren beter afgestemd op zijn (beperkte) kunnen. Sheehy moet zijn stem zo vaak verknutselen en zijn noten oprekken, dat het een onaangenaam luisterspel wordt. Waiting On The Corner en When We Were Kids zijn daar perfecte voorbeelden van.
Op de nummers waar dat niet gebeurt, is Colours een complete rip-off van zijn voorganger. Het lijkt soms wel alsof alleen de lyrics zijn vervangen. Single Coldest Water is ongetwijfeld leuk voor als je de band nog niet kent, maar anders voelt het aan als een onnodige herhaling van zetten. Zo triviaal zijn de teksten en de melodieën. Zo hapklaar zijn de songs. De kleffe afbakcroissants van de popmuziek.
Des te pijnlijker is dat op de momenten dat er iets nieuws gedaan wordt, het qua niveau achterblijft bij de rest van het album. Het is allemaal veel te braaf, te lief. Zelfs binnen de aanstekelijke poprock mag je best een beetje goor, ondeugend, spannend of dan toch op zijn minst speels zijn, zoals hun eerste hitje Catch Me If You Can dat had. Met een beetje goede wil zou je Two Straight Lines de positieve uitzondering kunnen noemen. Het is de enige keer dat het Walking On Cars lukt om een spanningsveld te creëren.
Colours is maar negen korte nummers lang en daar moet je stiekem blij om zijn. Want de kans is klein dat verdere toevoegingen ervoor hadden gezorgd dat heel een stuk aangenamer werd. Walking On Cars lijkt voorlopig zo’n band te worden met paar leuke hitjes en een aardig debuut, maar die daarna niet in staat is om zich verder te ontwikkelen. Vooralsnog leveren ze een van de minst interessante releases van 2019 af. Colours is al met al een behoorlijk kleurloos album.
