Iedereen heeft wel zo’n gekke oom die één kaarttrucje kan en dat op elke verjaardag weer opnieuw uitvoert, terwijl jij beleefd applaudisseert voor iets dat je al tientallen keren gezien hebt. Het is exact het gevoel dat het nieuwe album Strange To Explain van Woods geeft. Met de Amerikaanse folkrockband als gekke oom, de nummers als kaarttruc en de luisteraar als verveeld publiek.
En dat terwijl de verwachtingen voor Strange To Explain aanvankelijk best hoog waren. Als leadsingle werd Where Do You Go When You Dream uitgebracht en dat is zonder twijfel goed gekozen. Een heerlijk loom nummer om volledig bij weg te dromen. De muziek biedt vanzelf het antwoord op de vraag in de titel. Frontman Jeremy Earl heeft een mooie en zijdezachte stem, de melodie is sterk en het instrumentale outro tilt Where Do You Go When You Dream verder omhoog.
Als leadsingle werkte het perfect, maar binnen het geheel van het album blijkt de track een stuk minder origineel. Strange To Explain is immers al begonnen met Next To You And The Sea en dat nummer heeft precies hetzelfde recept: drumintro, lome gitaarmuziek, dromerige zang en een instrumentaal outro. De openingstrack heeft desondanks minder afwisseling en blijft daardoor kwalitatief achter bij Where Do You Go When You Dream. En ja hoor, ook Before They Pass By is uit hetzelfde hout gesneden en inwisselbaar met zijn voorgangers. Wéér hetzelfde trucje, wéér een slagje minder interessant dan Where Do You Go When You Dream, wéér het gevoel dat je eigenlijk wel toe bent aan iets anders. En dan ben je pas drie nummers onderweg…
Woods is inmiddels zo’n vijftien jaar actief met elf studioalbums op het cv, maar lijkt de schakelpook te hebben ingewisseld voor een automaat. Dat rijdt vast heel prettig en vertrouwd voor de band, maar het lijkt ook een bepaalde mate van luiheid op te wekken. De kracht van de band is altijd geweest om albums uit te brengen die als een legpuzzel in elkaar vielen. Een organisch geheel met tracks die je eigenlijk niet los van elkaar wilt luisteren. Met Strange To Explain heb je juist het gevoel dat je niet het volledige album nodig hebt voor een representatieve indruk.
Just To Fall Asleep is een nummer dat zijn titel eer aandoet. De track is erg zijig en voor een nummer van een kleine zes minuten erg eenzijdig, waardoor die minuten een eeuwigheid lijken te duren. Toch staat Woods aan het einde heel even in zijn kracht, door de soepele, organische overgang naar Fell So Hard. Het tempo gaat omhoog en dat is precies wat Strange To Explain nodig heeft. De heren kunnen bovendien even stoom afblazen in het instrumentale gedeelte. Eindelijk een afwijkende impuls.
Woods is een ervaren speler binnen de folkrock, maar Strange To Explain laat horen dat de band te gemakkelijk op die ervaring teert. De Amerikanen beheersen hun vak en over de kwaliteit van de muziek bestaat geen twijfel, alleen ontbreekt het op het album aan vernieuwingsdrang. De luisteraar worstelt zich beleefd naar het einde van het album, terwijl ome Woods maar weer eens zijn bekende truc opvoert. Leuk voor het kleine neefje dat er voor het eerst mee kennismaakt, voor de rest van de luisterfamilie vooral een moment van doorbijten.
