Don’t judge a book by its cover. Toch geeft de cover altijd de eerste indruk, dat geldt ook in de muziek. In Raad de Plaat bespreekt Nieuweplaat.nl elke maand een album door eerst de hoes eens goed te bestuderen en op basis daarvan een verwachting te schetsen vóórdat er ook maar een noot geklonken heeft. Deze maand: Helen & I van Jimmy K & The Collectibles.
De albumcover
Het geeft een wat onheilspellende indruk: de cover van Helen & I van Jimmy K & The Collectibles. De grote tempel met vier enorme zuilen, het blauwgroene licht dat door de deur komt, de brede trap en het verschil tussen dag en nacht. Alsof er een sci-fiversie van Indiana Jones verschijnt en dit de bijbehorende filmposter is.
Symfonische rock met veel dreigende strijkers of metal, dat ligt bij deze cover in ieder geval voor de hand. Vermoedelijk wordt het een conceptalbum met een apocalyptisch of mythologisch thema, gemixt met de liefde tussen Helen en de hoofdpersoon. Bereid je maar voor op veel lange nummers met instrumentale intermezzo’s, waarin de jengelende elektrische gitaren de overhand hebben. Aangezien de bandnaam begint met Jimmy, lijkt het aannemelijk dat de band een mannelijke frontman heeft. Een beetje een Myles Kennedy-type. Iemand die de schelle hoge noten haalt, maar vaak de lagere octaven zal aansnijden.
De muziek
Met de tracklist wordt vooral al duidelijk dat het mythologische gedeelte goed voorspeld is. De titels zijn lekker gekoppeld aan Griekse goden en hun eigenschappen. Medusa (Turned to Stone), Pegasus (Let It Sore), Persephone (Summer Don’t Go), Icarus (Flying & Falling) en ga zo nog maar even verder. Ook de zang lijkt aardig te kloppen. Hoewel de stem niet zo schel is en zichzelf niet echt test in uitersten, hoor je wel dat al snel dat Jimmy K een groot bereik heeft. Maar daar houdt het ook wel op, want symfonische rock of metal? Nee, dat hoor je absoluut niet terug op Helen & I.
De eerste noten van het openingsnummer Prometheus (Keep Lighting Fires) zouden nog wel een rustige opbouw kunnen verzorgen naar die metal en ook het eerste elektrisch gitaartje wijst dat concept niet direct af. Maar zodra de drums invallen ontaardt het in een feelgoodtrack, sommige stukjes lijken zelfs zo uit een vrolijke musical geplukt. Ook op het de rest van Helen & I wordt dat doorgetrokken. De baslijntjes doen funk- en bluesrock aan en de blazers, maken er jazz en beebop van. Pandora (It’s the Hope That Kills You) gaat op bepaalde vlakken zelfs richting Bad Day van Daniel Powter. Op sommige momenten komt de metal heel even om de hoek gluren, zoals bij Persephone (Summer Don’t Go), maar dan halen de blazers je er toch al snel weer uit.
Hoewel er dus absoluut niet verkocht wordt, wat de verpakking doet vermoeden, is de inhoud wel prima. De muziek zit goed in elkaar, bevat veel variatie en gaat niet vervelen. Alleen Icarus (Flying & Falling) valt in de categorie zeikstukjes. Voor sommigen zal het allemaal iets te chaotisch klinken, maar Helen & I mag er zeker wezen.
Jimmy K & the Collectibles – Helen & I kwam uit op 25 november.
