Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Foto: Bram Bosson
Diede Claesen is de leadzangeres van popband DIEDE. De muziek die band maakt is het best te omschrijven als folklorische pop met een laagje glitter, een stoer randje en een surrealistisch sausje. Naast muzikant is Diede ook theatermaker, levend standbeeld, grafisch vormgever, model en trots eigenaar van haar eigen muzieklabel Tiny Label. Redenen genoeg om te vragen naar de Goeie Plaat van Diede.
De vraag ‘Wat is je favoriete lied aller tijden?’ is zo ongeveer de meest ingewikkelde vraag op deze planeet. Het is al heel vaak veranderd. Toen ik klein was, was mijn lievelingslied I Feel Good van James Brown, later She Wants to Move van N.E.R.D. Zo kan ik nog wel een miljoen kanshebbers opnoemen.
Het is voor mij afhankelijk van mijn staat van zijn of van een bepaalde herinnering aan een song. Daarom heb ik voor Streets of London gekozen. Dit liedje kwam voor mij op een heel bijzonder moment op mijn pad en zal daarom altijd een heavy lading hebben.
Ik was in mijn eentje op reis naar Londen om een vriendin op te zoeken die op West End in een show speelde. Overdag moest ze optreden; dan dwaalde ik op eigen houtje door de stad, doolde ik door straten en nam ik af en toe een metro naar een halte met een naam die ik wel leuk vond klinken.
Ik zat destijds niet zo lekker in mijn vel en was naar Londen gegaan om mijn gedachten en gevoelens weer op een rijtje te krijgen. Terwijl ik een van mijn metroritjes maakte, overviel me plots een gevoel van eenzaamheid, dat ik niet kon plaatsen. Ik voelde me melancholisch, een klein meisje met een overvol hoofd, zo alleen in een metropool met miljoenen mensen om me heen. Ik voelde me eenzaam. Mijn oma was kort daarvoor overleden en zij was echt mijn grootste inspiratiebron. Ik was onbewust nog om haar aan het rouwen. Ze was een warm, betrokken en prachtig lief mens. Ik mis haar nog vaak. Toen dus ook.
Ik kwam langs de halte ‘Covent Garden’ waar ik met een schooluitje wel eens eerder was geweest. Het is een stukje Londen met veel straattheater, culturele stands en creatieve markten. Ik wist niet echt waar ik naartoe onderweg was en had ook geen plaats van bestemming dus zodra de metro hier stopte, griste ik mijn spullen bij elkaar en sprong eruit.
Ik stapte de bewoonde wereld in. De wind was koud maar voelde fris en helder, de zon stond laag en wierp een oranje gloed over de daken. Hij scheen recht op mijn gezicht. Ik stak het plein over terwijl ik mijn tranen moest wegdrukken. Daar zag ik een man met een gitaar. Ik liep naar hem toe. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer hij me deed denken aan mijn opa, die ook niet meer leefde. Hij speelde Streets of London van Ralph McTell en zong ‘How could you say that you’re lonely? And that the sun doesn’t shine for you? I’ll walk you through these streets of London..’
Dat waren precies de woorden die ik op dat moment nodig had. Daarom kwam dit lied echt bij me binnen. Hij was de geruststellende opa die even een figuurlijke arm om heen sloeg en me zei ‘Het komt wel goed, meisje’. Dat moment zal me altijd bijblijven. De straatmuzikant zal vast nooit weten hoe ongelofelijk dankbaar ik ben dat hij daar, op dat moment, in de kou, dat liedje voor me zong.
