Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Als het bastaardkind van Arcade Fire en Frank Boeijen, zo klinkt de sound van De Koorts. De Amersfoortse indierockband combineert een internationaal geluid met Nederlandstalige teksten. Hun debuut, Maalstroom EP, verscheen in mei. Deze week komt de Goeie Plaat van zanger/gitarist Joost Steltenpool.
Donker en mysterieus in zowel tekst als klank en toch onweerstaanbaar dansbaar. Of, als je wel over een verhoogde weerstand beschikt, toch op z’n minst supermeeknikbaar. Dat is PDA van Interpol, mijn persoonlijke allerbeste nummer aller tijden (op dit moment in ruimte, tijd, gemoed en levensovertuiging).
Voor een tekstschrijver let ik eigenlijk vrij weinig op de inhoud van andermans teksten, en los van een paar flarden heb ik geen idee waar de tekst van PDA over gaat. Ik weet niet eens waar PDA voor staat. Misschien wel gewoon voor zo’n apparaat dat uitgeroeid is door de smartphone. Ik heb voor de gelegenheid de tekst er maar eens bij gepakt maar die blijft even schimmig als toen ik het nummer voor het eerst hoorde. En dat is prima. Eigenlijk wil ik ook helemaal niet weten wat Paul Banks bedoelt of welke banaliteiten er ten grondslag liggen aan zijn teksten. Vast de liefde, of het gebrek er aan, zoals bij ons allemaal.
Ik hoorde PDA voor het eerst op een Oorgasm-cd, zo’n compilatie die Oor in het goede oude cd-tijdperk regelmatig bijvoegde. Nietsvermoedend was ik, toen ik na het meest standaard drumintro ooit, overvallen werd door de blitzkrieg van hakkende downstrokes van de gitaren, een daar omheen stuiterglijdende bas en een zanger wiens stem mij raakt tot in de kelder van mijn nietbestaande ziel. Na het eerste couplet, waar ik nu na jaren dus nog altijd geen chocola van kan of probeer te maken, volgt een prechorus met een paar van de mooiste en grimmigste zinnen die ooit in een liedje zijn gezongen: you’re so cute when you’re frustrated, dear / you’re so cute when you’re sedated, dear. Dan volgt een refrein dat het nummer nog verder optilt, met de zin we have two hundred couches where you can sleep tight en een onsamenhangende achtergrondfluisteraar, en na het refrein volgt de beste break ooit.
Maar Interpol moet door en nadat de hiervoor genoemde stappen nog eens vakkundig herhaald zijn volgt een slotstuk waarin de op tweehonderd kussens plaatsvindende diepe slaap intreedt. Een verwrongen droom vol prachtig verweven gitaren en een briljante bijrol voor de bas.
PDA was één van Interpols allereerste nummers, het verscheen al op hun vroegste EP, maar ze hebben het wat mij betreft nooit meer overtroffen. Maar misschien komt dat stiekem door de immense impact die de eerste luisterervaring op me had.
