Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.
Foto: Jan Westerhof
Begin dit jaar verraste de jonge rockband Orange Fox met het rockanthem Feel It. Daarna volgde Fire It Up en vandaag verschijnt de leadsingle Secrets van de nieuwe ep Yours Truly. Redenen genoeg om drummer Rijnmar de Goede te vragen naar zijn favoriete nummer allertijden.
„Hold on, though we may be too young, to know this ride we’re on”
Depth Over Distance van Ben Howard is een absoluut meesterwerk. Het liedje pakt je vanaf de eerste seconde met een soort neuriënd, droevig maar diep en geworteld geluid dat je omringt en meteen in een bepaalde sfeer brengt. Vervolgens komen de eerste woorden van Ben die je op een speelse manier in zijn beladen verhaal meenemen. Hij gebruikt vrijwel nooit een woord dat nog niet in je vocabulaire zit, maar toch weet hij het elke keer weer zo te construeren dat het een stap verder gaat dan je zou verwachten.
Voor zover ik het nummer denk te begrijpen, gaat het over liefde. Distance (going the distance) staat voor de tijd die een relatie duurt en depth voor de intensiteit daarvan. Hij probeert iemand te overtuigen om (met hem) in het diepe te springen, ongeacht de uitkomst. Ik heb de tekst echter nooit aan liefde gekoppeld. Voor mijn gevoel kan het over heel veel soorten situaties gaan en daarom raakt dit nummer mij zo. Het blind inzetten op een gevoel. Het volhouden en weten dat je op een rit zit waarvan je de uitkomst niet weet. Dat is iets dat waarschijnlijk voor iedereen minstens één keer in zijn of haar leven een punt is geweest waarop je je diepste/eerlijkste ik hebt leren kennen. Het punt waarop je jouw bestaan op dat moment een nieuwe richting geeft.
De slam dunk van dit pareltje komt voor mij echter pas aan het eind van de track. Een kenmerk van Ben z’n schrijfstijl is het uitbuiten van dramatiek door songdelen uiteindelijk een octaaf hoger te zingen, waardoor het duistere in zijn stem ineens omslaat tot een dodelijke mix van emoties. Het geeft een ontlading aan de spanning die gedurende de hele song al heerst. Ik heb diep respect voor de manier van opnemen en mixen, omdat het duidelijk bijdraagt aan het bovengenoemde. Het moet wel zo zijn geweest dat hier rekening mee is gehouden bij de productie. De ademhalingen van het koortje waar je een beetje overdrive op hoort, de manier waarop de ritmische elementen zijn bewerkt, de onheilspellende feedbackjes van gitaren en een mompelende BH in het laatste refrein. Pure perfectie.
De zin „Hold on, though we may be too young, to know this ride we’re on” is een zin die op de één of andere manier altijd zijn weg terug vindt naar mij. Het omschrijft voor mij een onzekerheid, een gegeven en een zegen in één. Te jong om te weten waar je terecht komt, te jong om te weten hoe je moet handelen (je hebt ten slotte de ervaring nog niet) en wellicht ook te jong om te genieten van waar je nu bent (hoeveel mensen hoor je wel niet over hoe mooi hun jeugd was en dat ze terug willen/dingen anders zouden doen?).
Wellicht check je straks mijn band en denk je: “Holy tits! Dat lijkt er dus echt niet op!” Klopt. Ik vond het belangrijker om een invloed van the mind te delen dan een invloed van the sound. Er zijn talloze mooie platen die mij raken, maar voor mij gaat geen één plaat zo diep als Depth Over Distance.
