Goeie-Plaat

Nienke Cusell (Yellow Grass)

Geen vragen over lifestyle, internationale concerten of met welke persoon ze nu weer in bed beland zijn. Geen vragen die de dag daarna in menig roddelblad verschijnen, inclusief het overdrijven van hier tot aan het welbekende Tokyo. Gewoon één vraag. En nog over muziek ook. “Wat is jouw meest favoriete plaat?” Kom maar op met dat verhaal.

bandfotoyg

Foto: Laura Andalou

Geïnspireerd door artiesten als Ryan Adams, Ben Howard en Jose Gonzalez brengt Yellow Grass al vier jaar lang een warme Americana sound ten gehore. Twee jaar geleden verscheen het goed ontvangen debuutalbum More Than You Should Know. Dit jaar is het vijftal terug met de nieuwe single Thunder.

Wij komen allemaal vanuit hele andere hoeken van de muziek, en samen een band vormen was helemaal niet zo’n logische keuze. Zo zat bijvoorbeeld Pepijn van nature heel erg in de blueswereld, maakte Bram indiepunk, en was ikzelf in de soul en R&B gedoken. Op de een of andere manier kwamen we samen in Americana, waar iedereen op zijn/haar eigen manier aansluiting vond met wat voor diegene het belangrijkst was van muziek maken. Voor mij vielen de puzzelstukjes zo op zijn plek dat ik me niet meer kan voorstellen dat er tijden zijn geweest dat ik niet bezig was met Americana muziek. De vraag „wat is je favoriete song?” vind ik eerlijk waar van de moeilijkste dingen om te beantwoorden. Er is zo ontzettend veel goeie muziek, en een song kan je om zoveel verschillende redenen raken. Er is bij mij geen touw aan vast te knopen. Maar… er zijn wel twee platen die ons als band enorm hebben geïnspireerd, en waar we nog vaak op terugvallen. Ik heb het over Rumours van Fleetwood Mac, en het album van de film O Brother Where art Thou. Laten we het voor nu over de laatste hebben. Dit is zo’n plaat waardoor je bijna zou geloven in magie. Op alle fronten hebben ze de spijker op zijn kop geslagen. Voor elke emotie, voor elk oor is er wel iets. Het is natuurlijk gebaseerd op een film, dus de dynamiek is heel breed, maar de rode draad die voel je overal, met dank aan T-Bone Burnett, die de hele plaat heeft geproduceerd. Ik denk dat deze plaat voor ons zo’n grote inspiratie is omdat het alle fronten van de Americana aanraakt. Als ik dan echt één song zou moeten kiezen van deze plaat dan zou ik gaan voor Down To The River To Pray, met Alison Krauss. Ik kan het eindeloos blijven luisteren. Een nummer dat zo ontzettend lang mooi blijft, met zo weinig elementen erin. Er zijn maar weinig mensen die dat zo kunnen doen.