Chaos, herrie, rotzooi en fouten. Deze live versie van Midnight Rambler heeft eigenlijk alles wat ik wil. De Rolling Stones met het beste groepje: Bill Wyman op bass en Mick Taylor op gitaar, het is blues en pop en rock en soul en het klinkt als een paar gasten die in een club spelen. Beetje dronken, beetje high en dan op je gitaar rammen. De plaat is ook niet eens zo heel goed opgenomen, maar wel alsof je vlak voor het podium staat. En het gaat alle kanten op, ze beginnen gevaarlijk en agressief, met slimme blueslicks die eigenlijk zo logisch zijn dat je wilde dat je ze zelf had verzonnen. Mick Jagger op mondharmonica, Keith Richards knalt de riffs eruit, en er wordt gezongen over iets met een man die ‘s nachts mensen overvalt. Dan lijkt het mis te gaan en veranderen ze de groove. Mick Jagger simuleert duistere sex, Mick Taylor vult hem aan op slidegitaar (normale stemming, want met open stemming krijg je zo snel trucjes). Klappen in de nacht. Keith sleept iedereen weer terug in de groove naar nieuwe chaos. Blijkbaar is dit een van de snelst en meest samen geschreven nummers van de Stones. Sex en agressieve, sicke gitaarsounds. De plaat kan je eigenlijk beter maar helemaal af luisteren, meteen hierna komt namelijk Sympathy for the devil, met een van de beste gitaarsolo’s van Mick Taylor. Als je toch bezig bent kun je net zo goed meteen daarna de live-plaat The Brussels Affaire opzetten. En luister vooral naar Charlie.
The Rolling Stones – Midnight Rambler (Get Yer Ya Ya’s Out)
