Denk je aan Argentinië en muziek dan zijn er twee dingen die boven komen drijven. Allereerst Adiós Nonino, het beroemde stuk van componist Astor Piazzolla, waarbij Máxima dé traan over haar wang liet rollen tijdens het koninklijke huwelijk. En dan hebben we natuurlijk nog de wereldberoemde muziekstijl met dans: de tango. Maar wat heeft tweevoudig wereldkampioen voetbal Argentinië nog meer te bieden op muzikaal gebied?
Nou, op het eerste gezicht eerlijk gezegd weinig. Dat wil zeggen: als je nu de hitlijsten doorneemt, vind je in Argentinië vooral Colombianen terug als het gaat om de artiesten die wij níét direct kennen. Terwijl je toch zou denken dat er voldoende valt te maken van latin of met een akoestische gitaar begeleide songs. Toch zijn ze te vinden. Op dit moment moet er dan vooral gekeken worden naar Luciano Pereyra. De 36-jarige zanger heeft natuurlijk zijn looks mee en maakt muziek zoals je die verwacht uit die contreien. Soms enigszins dramatisch aangezet, soms met een vrolijke noot. Heerlijk voor een lang avondje op een terras in Buenos Aires onder het genot van een glas rode wijn.
Toch wordt in Argentinië de akoestische gitaar regelmatig ingeruild voor de elektrische gitaar. Het beste wordt dat momenteel gedaan door La Beriso. Of momenteel? De zevenkoppige band draait al zo’n twintig jaar mee en doet dat met niet te ingewikkelde melodielijnen en trucjes. Gewoon lekker in het gehoor liggende Spaanstalige rock. Overigens is het wel pas sinds dit decennium dat ze echt aan het doorbreken zijn met dank aan hun album Historias uit 2014. Het blad Rolling Stone pikte de groep destijds zelfs op en noemde het de nieuwe hoop voor de straatrock. No Me Olvides is de openingstrack van dat album. Voor iets recentere Argentijnse rockmuziek kom je terecht bij bijvoorbeeld Don Osvaldo.
Natuurlijk zijn er ook genres die helemaal Argentinië eigen zijn. Dan moet er vooral gedacht worden aan cumbia villera. Cumbia is een folkachtige muziekstijl die zijn oorsprong kent in Colombia. Villera is in dit geval een toevoeging die slaat op de Argentijnse sloppenwijken, dan wel de ghetto. Het genre werd eind jaren negen groot gemaakt door met name Pablo Lescano, die het gezicht is van de groep Damas Gratis. Van al zijn projecten in de voorbije decennia is dat de meest succesvolle gebleken en de enige waarmee hij nog regelmatig actief is.
Inmiddels zijn er vanuit het genre – dat dus nog relatief nieuw is – alweer allerlei zijstromingen ontstaan. Zo is cumbia villera in aanraking gekomen met punk, wat heeft geleid tot de nieuwe stijl tropipunk. De band Kumbia Queers toerde met die stijl de wereld over en niet alleen naar de Spaanstalige gebieden. Ze streken zelfs neer in Japan en Canada. Mogelijk is dit een erfenis uit de begintijd, waarin de band covers maakte van onder andere Madonna, The Cure en Black Sabbath. Sinds een jaar of zes schrijven ze ook hun eigen nummers, waarmee de populariteit van Kumbia Queers én tropipunk alleen maar is toegenomen.
Fan geworden van de Argentijnse muziek en dus misschien ook wel het land. ? Ze spelen vanmiddag om 16.00 tegen IJsland hun eerste groepsduel.
Gisteren schreven we over de muziek uit het land van WK-deelnemer Servië. Dat verhaal lees je hier!
