The Darkest Skies Are The Brightest. Het is een hoopvolle titel die Anneke van Giersbergen gekozen heeft voor haar nieuwe album. Een die stelt dat je juist in de donkerste dagen van je leven tot de helderste inzichten komt. Daarmee reflecteert de zangeres op een voor haar zware en emotionele periode.
Zowel op persoonlijk als op carrièrevlak heeft Van Giersbergen geen makkelijke tijd achter de rug. Voor haar band VUUR en haar huwelijk gold dat de toekomst in het geding was. Ondertussen bleef vanuit de (Latijns-Amerikaanse) fanbase de roep om een terugkeer bij The Gathering enorm groot. Van Giersbergen trok zich een aantal weken terug naar een hutje in het bos, waar ze aan de hand van het schrijven van The Darkest Skies Are The Brightest de som voor zichzelf maakte. Het resultaat was het inzicht over wat voor haar nu echt prioriteit nummer één was: het huwelijk bleef staan, uit VUUR trok ze zich terug.
Een fraai bijproduct van dat wikken en wegen is dit album, waarop Van Giersbergen je soms weet te betoveren. Dat doet ze vooral tijdens de eerste liedjes van de plaat. Zo kruipt ze met My Promise onder je huid. Op het nummer beschrijft ze hoe ze denkt dat haar leven eruit zou zien na de scheiding en stelt ze dat ze daarom toch voor haar huwelijk wil vechten. ‘I will run through fire/I will ride the storm/I swear I will.’ Ook op Losing You komt ze tot die conclusie. ‘Whatever the reason/I couldn’t be leaving.’ Het probleem is wel de setting van dat nummer een stuk minder betoverend tot op sommige punten zelfs saai is.
Het is dan ook wel even wennen. Want muzikaal gezien is The Darkest Skies Are The Brightest heel anders dan wat de zangeres ons tot dusver bood. De (progressieve) metal heeft plaats gemaakt voor rustige nummers, die beheerst gearrangeerd zijn met veel strijkers en blazers – elementen die wel zijn overgebleven uit de The Gathering-periode – subtiel slagwerk en de akoestische gitaar. Daarmee brengt ze de nodige variatie aan. Van het te timide Losing You tot het vrolijkere folkgetinte nummer Survive. In die laatste bevestigt ze vol vertrouwen te willen strijden voor haar keuze: de liefde en de gevoelens die dat oproept. ‘Head over heels/I think you know how it feels/To be alive.’
Zo verwoordt Van Giersbergen op The Darkest Skies Are The Brightest mooi hoe ze zich voelt en waarom ze deze keuze maakt. Dat verhaal concludeert ze met het wat zoetsappige Love You Live I Love You. Het is desondanks een fraai contrast met een van de eerste songs op de plaat Hurricane, waarop Van Giersbergen voor een stuk donkere belichting kiest. ‘Spin me like a hurricane/Drag me through the rain/Pour me down the drain/I feel no shame.’ De fraaie uitluidende trompetsolo maakt dat het misschien wel de beste van de elf songs is. Of zoals de titel al verklapt: de donkerste nummers schijnen het mooist.
