De vierkoppige band Another Sky uit Londen komt voor het eerst met een volwaardig album. Eerder trakteerde de band al op een handvol ep’s en singles, maar nu is er dan eindelijk dat langverwachte debuut: I Slept On The Floor. Een band die verlegen klinkt, maar zichzelf hier uit loswurmt door een groots geluid neer te zetten.
Opener How Long? zorgt voor een rustige opbouw. Drum, gitaar en synths zetten een mooie sfeer neer. Na een minuut verandert het geluid plotseling: op een bijna post-rockachtige manier worden alle registers open getrokken. Een drumcomputer met synths begeleiden vervolgens de dromerige stem van zangeres Catrin Vincent. Opvolger Fell In Love With The City was de eerste single die van de plaat werd getrokken. Het is duidelijk waarom: een bombastische track met meteen een sterke hook in het couplet. Duidelijk beïnvloed door Jonny Buckland van Coldplay speelt gitarist Jack Gilbert op dit nummer een zeer melodieuze, unieke melodie.
Dynamiek is erg besteed aan de leden van Another Sky. Licht en donker, zacht en hard worden steevast afgewisseld. Zo word je het ene moment meegenomen in de emotionele, rustige zang op Brave Face om vervolgens verrast te worden door de uptempo drum. Dat is best knap, aangezien de muziek wel zijn spacy kant behoudt, terwijl het nooit sloom of saai wordt. Ze halen dit trucje echter meerdere keren uit waardoor je al snel door hebt dat je zit te wachten op een volgende explosie.
De uitgesproken stem van Catrin Vincent blijft het opvallendste en dat zou sommige luisteraars kunnen afschrikken. Haar breekbare stem springt regelmatig naar kopstem en heeft een rauw randje. Dat brengt een uniek geluid naar boven, waar je ofwel als een blok voor valt, of waar je nekharen van overeind gaan staan. Op de tracks The Cracks en Avalanche komt dit het sterkste naar voren. In Life Was Coming In Through The Blinds zet Another Sky je op het verkeerde been door de dreigende sfeer en de anticipatie van de grote uitbarsting. Die explosie volgt echter niet. Zo blijft de band in dit nummer de luisteraar verrassen.
Op het einde van de plaat laat de band wat meer rustpunten naar voren komen. Dit gebeurt in Tree, maar ook in All Ends, het meest breekbare nummer op de schijf. Ook afsluiter Only Rain valt in deze zelfde categorie, waar Vincent zingt: ‘I am no one I know/I am nowhere I go.’ Toch zie je ook meezingende festivalweides voor je bij deze wat zwaarmoedige muziek. Ondanks hun drive om een uniek geluid neer te zetten, blijft de muziek gemakkelijk te beluisteren. Dat is ook meteen het zwaktepunt van het album. Het is muziek voor de alternatieve luisteraar die eigenlijk het liefst wilt meebrullen en meevoelen met de emoties die hier bezongen worden. Ja, het is anders, maar gevaarlijk wordt het nooit echt.
Zo laat Another Sky op I Slept On The Floor horen dat ze een band zijn die bombast niet schuwt in de muziek. Het geluid doet soms denken aan acts zoals Stereo Honey en The Howl & The Hum. Soms neigen ze zelfs richting een ietwat artistieker geluid dat doet denken aan een band zoals Anathema. Toch laat de band een gemakkelijk verteerbaar geluid horen. Hopelijk dwalen ze in de toekomst nog iets verder af richting de alternatieve sferen, om een echt uniek geluid te produceren. Tot die tijd zullen liefhebbers van dromerige alternatieve popmuziek zich kunnen amuseren met I Slept On The Floor. Bij Another Sky zijn zij aan het juiste adres!
