Ásgeir – Bury The Moon

Waardering

6

Een verbroken relatie, een lange opsluiting in een afgelegen bungalow en een beperkte hoeveelheid instrumenten en opnameapparatuur. Bijna twaalf jaar na Bon Iver’s trendsettende For Emma Forever Ago bewandelt Ásgeir voor zijn nieuwe album Bury The Moon exact dezelfde weg. Toch lijkt het vooral het kopiëren van zichzelf te zijn dat de IJslander in de weg zit.

Ásgeir Trausti Einarsson knalde als een IJslandse vulkaan het muzieklandschap in. Zijn eerste album Dýrð í dauðaþögn werd de snelst verkopende debuutplaat ooit in zijn thuisland en niet veel later kwam ook de internationale doorbraak, met de Engelstalige remake Into The Silence. Op vervolgalbum Afterglow (2017) experimenteerde Ásgeir met elektronica, maar op Bury The Moon keert de IJslander terug naar zijn folkroots.

Het is lastig te zeggen welke pet Ásgeir uiteindelijk het beste staat. In de minimalistische liedjes komt de stem van de singer-songwriter het beste tot zijn recht, maar het experimentele heeft Ásgeir juist nodig om niet te veel in herhaling te vallen. Het gebrek aan vernieuwing is op Bury The Moon duidelijk de valkuil van de IJslander. Van een akoestisch intro naar een climax met blazers: het gebeurt simpelweg te vaak op met name op de eerste helft van het album, waardoor het aanvoelt als een herhaling van zetten.

Daarbij komt dat een deel van de tracks niet goed genoeg is. Overlay komt nogal zeurderig over, met name door de continue en irriterende lyric ‘Draw a new breath’. En ja, daar zijn de toeters ook weer tegen het einde. Turn Gold To Sand gaat geruisloos voorbij en op Until Daybreak probeert Ásgeir met de stemvervormer voor afwisseling te zorgen, maar dat wekt eerder een vlaag van verbazing dan van verrassing op.

Als Ásgeir wél de juiste snaar weet te raken, is er ook meteen sprake van magie. Opener Pictures is van een huiveringwekkende schoonheid. Je ziet jezelf meteen door een besneeuwd Game Of Thrones-landschap paraderen. Eventide bouwt mooi op en valt op door het prachtige, sfeervolle refrein. Rattled Snow zit eveneens verzorgd in elkaar. Een boeiende track met minutieuze elektronica, strijkers en drums. Wat jammer toch dat Ásgeir de kwaliteit van dit trio nummers niet een album lang kan volhouden. Als dat lukt, treedt hij pas daadwerkelijk toe tot de Champions League van de falsettofolk.

Bury The Moon is best een fraai album voor een stormachtige zondag, maar weet zich desondanks maar zelden te onderscheiden van al die andere folkzangers waar we de afgelopen jaren mee hebben kennisgemaakt. Bon Iver, James Vincent McMorrow, Ry X, Novo Amor, Dustin Tebbutt en al die andere folkartiesten staan al jaren in de rij om zich in een blokhut op te sluiten en daar hun met emotie doorspekte falsetstem op te zetten. Ásgeir misstaat niet in dat rijtje, maar hoort ook zeker niet bovenaan de ladder thuis. Bury The Moon helpt de IJslander in ieder geval geen trede hoger.