Of we het willen of niet, de afgelopen twee pandemiejaren is technologie alleen nog maar verder ons leven binnengekropen. Wat ooit als science fiction werd gezien, is tegenwoordig realiteit van alledag. Op het nieuwe album Give Me The Future beschouwt Bastille de sciencefictionfilm waarin wij leven in al zijn aspecten. Al gaat dat lang niet altijd op futuristische wijze.
Het is verleidelijk om technologie te verbinden aan een dystopisch toekomstbeeld, maar gelukkig kiest Bastille voor een meer gebalanceerde visie. Want hoe gevaarlijk technologie kan zijn, het biedt ook een hoop kansen en mogelijkheden. Leadsingle Distorted Light Beam omarmt de digitale toekomst op dansbare wijze. ‘Feeling like/If this is life/I’m choosin’ fiction.’ Online kun je immers alles zijn wat je maar wilt. De lekker dreunende drums en het speelse refrein maken van Distorted Light Beam een feestelijke opener.
Zo onvoorspelbaar als de toekomst is, zo voorspelbaar gaat Bastille bij tijd en wijle te werk. Thelma & Louise – een muzikale liefdesbrief van de band aan de gelijknamige escapistische succesfilm – komt amper van de grond. Vooral de weinig creatieve songstructuur leidt tot schouderophalen. Ook de verwijzing naar die andere bekende film – Back To The Future – pakt niet erg hoogstaand uit. Het funky riffje kan nog wel meekomen, maar verder kleurt de band volledig binnen de lijntjes.
Wie een album over de toekomst maakt, creëert gelijk kansen voor futuristische elementen. Toch durft Bastille hier amper gebruik van te maken op Give Me The Future. No Bad Days lijkt aanvankelijk wél de creatievere kant op te gaan, maar slaat dood door het slaapverwekkende refrein. Zonde, want zodra Bastille wél risico neemt, levert dat met Plug In… meteen een van de leukere momenten van Give Me The Future op. Stemvervormers, wat geestige kwinkslagen in de lyrics, een atypische opbouw. Eindelijk trekt de Britse band de luisteraar écht in zijn sciencefictionwereld.
Bastille kan dat gevoel nauwelijks vasthouden. En dan heeft frontman Dan Smith ook nog eens de paradoxale pech van een extreem herkenbare stem én een aantal monsterhits. Automatisch duiken daardoor vergelijkingen met de gloriejaren van Bastille op en die pakken vaker negatief dan positief uit. Middle-of-the-road-nummers als de titeltrack, Shut Off The Lights en Club 54 bewijzen dat het verrassingseffect van debuutalbum Bad Blood (2013) – en daarmee van Bastille zelf – tegenwoordig behoorlijk is vervaagd.
Conceptueel is Give Me The Future misschien wel het sterkste Bastille-album tot nu toe. De thema’s zetten regelmatig aan tot nadenken en de elektrorock staat de band niet per se verkeerd. Maar de ideeën komen muzikaal amper lekker uit de verf. Je kunt wel roepen dat technologie oneindige mogelijkheden biedt, maar waarom laat je dat zelf dan niet zien? Als een schilder die thuis met afgebladderde dakgoten zit. Bastille kan online lekker wegdromen, maar zal offline de realiteit van zijn te voorspelbare sound snel moeten inzien. Een zonnige toekomst is anders niet gegarandeerd.
