OST staat voor original soundtrack en is tevens de titel van het nieuwe ambient album van BIG|BRAVE. Het curieuze aan dit album is dat het de originele filmmuziek is voor een film die nog gemaakt moet worden. Tja, laat dat maar even indalen. Een origineel, verrassend concept, maar tegelijkertijd ook verwarrend.
En veel eenvoudiger wordt het niet. BIG|BRAVE is een Canadese ‘heavy experimental’ band bestaande uit Robin Wattie (gitaar, zang), Mathieu Ball (gitaar), en Tasy Hudson (drums). En ‘heavy experimental’ kan je op tweeërlei wijze duiden: als een zwaar experimentele band of als een experimentele band in het heavymetalgenre. Beide zijn waar. Maar hoe rijmt dat dan met dit nieuwe ambient album?
Noem het evolutie, ontwikkeling. De van oorsprong (heavy)metalkoers is in de loop der jaren losgelaten, maar wat is gebleven is de focus in de muziek op, zoals BIG|BRAVE dat zelf zo mooi omschrijft, spanning, ruimte, volume en rauwe emotie. In welke vorm dan ook.
Met die focus in het achterhoofd, was het achterliggende concept voor OST dus om als vorm te kiezen voor een soundtrack voor een niet-bestaande film. En om het allemaal nog wat experimenteler te maken, legden de bandleden zichzelf op om dit in slechts drie dagen tijd, opgesloten in een ruimte, te verwezenlijken. Met minimale instrumenten en hulpmiddelen en dus zonder hun vertrouwde muziekuitrusting.
Tijdens die drie dagen besloot de band een uniek instrument te bouwen op basis van de snaren van een oude, afgedankte piano die in de ruimte te vinden was: “The Instrument”. Het is dan ook “The Instrument” dat aan de basis ligt van alle tracks die op OST te vinden zijn en die je ook ziet afgebeeld op de albumhoes.
Met al die achtergrondinformatie resteert de vraag: waar heeft dit originele, creatieve en bovenal experimentele concept en project nu in geresulteerd?
Platgeslagen: een album met acht tracks getiteld Innominate No 1 tot en met Innominate No 8. De tracks lopen echter redelijk naadloos in elkaar over, zodat je soms niet eens doorhebt in welke je bent beland. Overduidelijk hoor je in elk nummer de klanken die “The Instrument” voortbrengt, aangevuld met vervormde geluidseffecten, en andere basisklanken. Het zelfgebouwde instrument wordt nadrukkelijk geïntroduceerd in de trage en lange eerste twee tracks. In Innominate No 5 wordt veelvuldig geëxperimenteerd met verwrongen stemgeluiden, en in Innominate No 7 ontspoort de band zodanig dat je je afvraagt of dit experiment wel gezond is geweest.
Het is erg moeilijk om dit album te duiden of te beoordelen. Als louter muziekalbum kost het een veelvoud aan tenenkrommende luisterbeurten om iets van de muziek tot je te nemen, laat staan te waarderen. Wat interessanter gaat worden is dat de band na de opname contact heeft gezocht met regisseur en visueel kunstenaar Stacy Lee om het album tijdens liveoptredens visueel te voorzien van één of meerdere versies van de ontbrekende film. Maar om dat te kunnen waarderen, moet je je eigenlijk wel meerdere keren door de verschillende Innominates hebben heen geworsteld. En dat is maar voor weinigen weggelegd.
