Verandering is het enige dat vaststaat in het leven, maar niet voor de mannen van Black Stone Cherry. In bijna twintig jaar heeft de rockband uit Kentucky weinig aan het interieur van hun albums veranderd. En hoe langer het meubilair op zijn plek staat, hoe verder de relevantie van de band afneemt, zo blijkt uit het zevende studioalbum The Human Condition.
Wie de toto nog moet invullen, kan beter eerst Black Stone Cherry bellen. Hoewel openingstrack Ringin’ In My Head vier jaar geleden werd geschreven, blijkt de tekst beangstigend veel op 2020 te slaan. ‘People people, your attention please/I need to tell all y’all about a new disease/It’s crept right up from beneath our nose/And what happens next we already know’, waarschuwt zanger Chris Robertson. Een vooruitziende blik die kleur geeft aan het verder voorspelbare nummer, al is de gitaarsolo overtuigend genoeg.
De Amerikanen tonen zich over de hele plaat betrokken bij de wereldproblematiek. Zo gebruikt Black Stone Cherry Push Down & Turn om het stigma om hulp te zoeken bij mentale problemen te doorbreken. Het onderwerp gaat Robertson – die zelf kampt met een manische depressie – hoorbaar aan, want Push Down & Turn hoort met name door de zang bij de uitschieters op het album. Ook in tracks als The Chain, Again en Ride blijkt dat er nog weinig sleet op Robertsons stembanden zit.
Hoewel Black Stone Cherry vooral de spierballen toont op The Human Condition, weet de band er als altijd een paar melodieuze en toegankelijke tracks in te fietsen. When Angels Learn To Fly en vooral In Love With The Pain kunnen best wat doen in de Amerikaanse rockcharts, maar missen de originaliteit om ver boven het maaiveld uit te komen. If My Heart Had Wings is minstens zo toegankelijk, maar veel te slap en zoetsappig om überhaupt in het maaiveld plaats te mogen nemen.
Wie de eerste helft van The Human Condition heeft gehoord, weet in feite al wat er in de tweede helft gaat gebeuren. Door het gebrek aan afwisseling is de plaat met dertien tracks en een speelduur van ruim 46 minuten een lange zit. Black Stone Cherry gedraagt zich als een ambtenaar die al veertig jaar hetzelfde werk, achter hetzelfde bureau, op dezelfde tijden, op dezelfde wijze uitvoert. The Human Condition lijkt vooral tot uiting te komen in volledig geconditioneerde bandleden.
Tekenend is dat nota bene alleen de enige cover op The Human Condition nog een beetje enthousiasme oplevert. Black Stone Cherry waagt zich aan ELO’s Don’t Bring Me Down en eerlijk is eerlijk: dat doen ze nog best geinig. De stem van Robertson kan de partijen makkelijk aan en daarmee klinkt Don’t Bring Me Down lang niet gek, hoewel de vrolijkheid van het origineel wat wegvalt in zo’n hardrock-uitvoering. Het is al fijn dat Black Stone Cherry in ieder geval probéért om eens uit de band te springen.
Wat zou Black Stone Cherry met The Human Condition willen bereiken? Wie de band nog niet had omarmd, zal dat met dit langdradige album niet opeens doen. En voor de doorgewinterde fan is de plaat hooguit een reminder om weer eens naar die sterke albums uit de zeroes te luisteren. Er gebeurt simpelweg te weinig op The Human Condition om van begin tot eind te boeien. Black Stone Cherry doet wat van de band verwacht wordt, maar weigert een stapje extra te zetten.
The Human Condition van Black Stone Cherry verschijnt 30 oktober.
