Al zijn hele leven worstelt Johannes Sigmond, alias Blaudzun, met hevige depressies en periodes van leed en levensmoeheid. Toch heeft blijdschap en waardering voor al het moois dat deze wereld te bieden heeft altijd de boventoon gespeeld in de muziek van de gebrilde Leidenaar. Meermaals bevestigde hij in interviews dat zijn muziek het enige was dat hem staande hield. Des te verontrustender is het daarom dat zijn vijfde plaat, Jupiter (Part 1), een hevig mineuralbum is, vol van treurige tonen en klagende klanken. Verontrustend voor het welzijn van de zanger, maar ook voor de kwaliteit van zijn muziek.
Met een simpel constant ritme en een sterke, gitaar-gedreven spanningsopbouw trapt Blaudzun zijn nieuwe album af. Everything Stops belooft als opener een energiek en enerverend album. De lage, haast funk-achtige saxofoonnoten die halverwege het nummer op komen zetten doen totaal niet aan Blaudzun’s eerdere werk denken. Dit is alleszins wenselijk, met name gezien het gebrek aan variatie dat Blaudzun’s eerdere werk teistert. Een experimenteel tintje zou de zanger allesbehalve misstaan.
En het zou een leugen zijn als er gezegd zou worden dat daar geen poging toe wordt gedaan. De saxofoon, die op leuke wijze ook weer terugkomt tijdens de outro van Out of Mind (Hand It Over) en de tweede helft van Echo Heartache, is daar het prachtige bewijs van. Ook waagt de band zich bijvoorbeeld aan een subtiele gitaardelay in de intro van Here’s To Now of een distortion-riffje halverwege Echo Heartache.
Toch slaagt Sigmond er niet in om het eerste deel van de Jupiter-trilogie tot meer te maken dan ‘gewoon weer een Blaudzun-plaat’. Er wordt gebruik gemaakt van dezelfde simplistische, in intensiteit oplopende drumritmes, dezelfde twee-op-vier mineurakkoorden op de piano en hetzelfde assortimentje achtergrondstrijkers. Ook in vocale klank en zangtechniek had het merendeel van de plaat evengoed van een willekeurige eerdere productie van de band afkomstig kunnen zijn.
Dat is doodzonde, want creativiteit en muzikaliteit mist Sigmond zeker niet. Laat het dan ook kristalhelder zijn dat Jupiter (Part 1) in essentie geen slechte plaat is. Maar voor een artiest die reeds een oeuvre van aanzienlijke grootte heeft opgebouwd, mist het album gewoon vernieuwing en innovatie. Ten tijden van het prachtige Heavy Flowers was zijn stijl nog verfrissend en memorabel. Nu, twee albums later, is dat niet langer het geval en zal Blaudzun op zoek moeten gaan naar nieuwe strategieën om te blijven verbazen en kwalitatief te blijven groeien.
