Met het nieuwe GHOSTS ON TAPE delen Laura-Mary Carter en Steve Ansell hun passie voor misdaadverhalen met de wereld. Deze verhalen worden veelal verteld vanuit het perspectief van de moordenaar. Het zesde album van Blood Red Shoes is een mix van sinistere rock en grunge met elektronische invloeden. Het Briste rockduo is hiervoor in zee gegaan met de Grammy-genomineerde producer Tom Dalgety.
De valse piano in het begin van openingsnummer COMPLY bevestigt direct dat de keuze voor de albumtitel GHOSTS ON TAPE de juiste is geweest. Deze duistere toon komt in nummers als MURDER ME en BEGGING ook duidelijk naar voren. De onheilspellende stem van Laura-Mary Carter laat de luisteraar voelen dat deze zich midden in een duistere situatie bevindt.
Waar Carter de luisteraar in een vege staat achterlaat, schudt Ansell deze, met nummers als GIVE UP en I AM NOT YOU, direct weer wakker. Alhoewel deze aan het einde van GIVE UP wel twee minuten zwevend in de ruimte wordt achtergelaten. De leadzanger zorgt er met zijn aandeel voor dat de fans niet stil hoeven te zitten tijdens het luisteren. Zeker het bombastische nummer I LOSE WHATEVER I OWN is, onder andere door het geluid van een krassende plectrum op gitaarsnaren en stevige drums, een bewegelijk nummer.
Nummers als MORBID FASCINATION, DIG A HOLE en MURDER ME doen meer denken aan het vertrouwde geluid van Blood Red Shoes. Hierin komen de digitale invloeden van Dalgety sterk naar voren. De producer, die ook heeft samengewerkt met de Pixies en Royal Blood, versterkt de paranormale sfeer van het album met vreemde geluiden en meerdere interludia.
De afsluiter van het album, FOUR TWO SEVEN, doet in het begin denken aan het nummer CUPS (Pitch Perfect’s “When I’m Gone”) van Anna Kendrick. Wanneer de gitaar en synthesizers merkbaar worden is dit echter niet meer het geval. Het nummer bouwt zich langzamerhand op tot een climax waarna het de luisteraar slechts achterlaat met zijn of haar eigen gedachtes.
GHOSTS ON TAPE is merkbaar duisterder dan voorgaande albums van Blood Red Shoes. De trouwe fan wordt echter niet teleurgesteld doordat het tweede deel van het album een stuk meer weg heeft van de voorgaande albums. Sommige nummers lijken op elkaar en ook zijn ze niet allemaal even sterk. Dat neemt niet weg dat de, door de albumtitel, gesuggereerde spookachtige sfeer zeker terug te horen is.
