Na een jaar aankondigingen en verplaatsen van de datum is het elfde soloalbum van P-Funk legende Bootsy Collins een feit. Album Of The Year #1 Funkateer is een achtenzeventig minuten durende hernieuwde kennismaking met de zwaar beukende “space bass” van de bassist die als jongeman al geschiedenis schreef met de baslijn van James Brown’s Sex Machine. Waarna hij al snel werd opgenomen in het P-Funk conglomeraat van George Clinton met zijn eigen band Bootsy’s Rubberband. Vanaf 1980 ook solo en sinds de late jaren negentig komt Bootsy iedere paar jaar met albums met moddervette bas en de laatste jaren ook met vele samenwerkingen. Op zijn nieuwste album wordt hij bijgestaan door oudgedienden als Fred Wesley, Dave Stewart, Snoop Dogg, Ice Cube en door een nieuwere lichting gasten zoals Fantaazma, Wiz Kalifa, Daz Dillinger en Myra Washington. Het levert weer een fraaie potpourri op van stomende p-funk, hiphop en meer relaxte r&b-ballads.
De opener en titeltrack zet gelijk de toon: Bootsy is terug van nooit weggeweest. Een heerlijke mix van stuwende bas, zang en stemmetjes uit verschillende hoeken, steady drumwerk en onverwachte muzikale effecten. Kortom je wordt gelijk Bootsy’s P-Funk universum ingezogen. De knipoog naar het rijke funkverleden wordt geleverd in track twee: The JBs Tribute Pastor P. Hier blaast Fred Wesley een partijtje als voormalig lid van de JB’s, ooit de begeleidingsband van James Brown. De authentieke sound wordt versterkt door het gebruik van de samples van Clyde Stubblefield, eveneens uit de James Brown entourage. Het tempo neemt iets af bij Bootdullivan Is Soopafly, de eerste slow groove van het album. In tegenstelling tot de gloriedagen van de p-funk wordt er een stuk meer gerapt, maar de rauwe zang van Bootsy is onveranderd. Bij The Influencers komt de funkmachine weer op stoom. Relaxte raps van Snoop Dogg en zang van onder meer Fantaazma. Met haar heeft Bootsy de laatste jaren vaker samengewerkt en zij klinkt een beetje als Lady Miss Kier uit de Deee-lite. Bubble Pop klinkt ook het meest poppy op het hele album, maar dan wel gedragen door de raps van Ice Cube en Bootsy’s beukende bas. De vlammende funk wordt voorgezet op Fishnets, Ubiquitous en Chicken & Fries. Op Satellite krijgt de rock wat meer de overhand, wellicht ook door het gitaarspel van oud-Eurythmics gitarist Dave Stewart.
Na Chicken and Fries gaat het energieniveau in een lagere versnelling met een keur aan slow grooves. Op Pure Perfection haalt Bootsy een nieuw alterego van stal: Bedroom Bootsy. De zang wordt meer fluisterend en afgestemd op de slaapkamer, maar verwacht geen Barry White. Daarvoor zijn er teveel geinige muzikale invallen en stemmetjes, het blijft wel Boots’ wereld. In Anybody Out There blijkt wederom dat de gastzangeres Mary Washington over een gouden strot beschikt. Washington is in meerdere nummers te horen en klinkt als een kruising tussen Chaka Khan en Betty Davis. De laatste track is een tribuut voor zijn maatje Buckethead, waarmee Bootsy momenteel aan nieuwe nummers werkt. Diepe funk meets metalgitaargeweld. Een waardige afsluiter.
Album Of The Year #1 Funkateer valt uiteen in twee delen. De eerste tien tracks blazen de woofers uit je speakers, terwijl het tweede deel voornamelijk bestaat uit relaxt groovende tracks. Deel twee haalt de vaart wel uit het album en je kan je afvragen of alle nummers even urgent zijn. Het grote aantal gastmuzikanten is daar wellicht ook wat debet aan. Hoewel, een matige Bootsy track is vaak nog vele malen aangenamer dan veel hedendaagse r&b. En in het staartje van het album vlamt Bootsy nog even vurig. De wereld zou een stuk minder leuk zijn zonder dat er elke paar jaar een Bootsy album het levenslicht ziet. Afspeeladvies: volume op tien en dompel je ruim een uur onder in de wereld van Bootzilla, Bedroom Bootsy en Casper the Funked up Ghost. Je dag kan niet meer stuk!
