Iedereen heeft ze vroeger gehad: ambitieuze en futuristische jeugddromen. Dat jij samen met je eerste vriendje of vriendinnetje van de basisschool beroemd zou worden. Of het als voetballer, filmster of muzikant was, dat maakte niet eens uit. Zolang jullie maar samen de wereld veroverden. Alleen voor velen vervaagt die droom snel, zodra de jaren verstrijken. Niet voor de deze twee 23-jarigen: zanger en gitarist Luke Gruntz en drummer Ian Fraser. Met cleopatrick leven zij negentien jaar naar hun eerste ontmoeting nog altijd hun droom. Het nieuwste hoofdstuk in het jongensboek van de Canadese jeugdvrienden is de debuutplaat BUMMER.
Dat de droom van Gruntz en Fraser verwezenlijkt is, is vrij logisch. De twee bezitten namelijk de kwaliteit om een portie ongemeen harde en goede rockmuziek te maken. Daar kwam de wereld al achter in 2016, toen er de ep 14 werd gedropt. De tweede, Kids, volgde een jaar later. Maar zo fenomenaal als dat het duo vooral op Kids was, wordt het duo niet op BUMMER. En dat is inderdaad een behoorlijke bummer.
cleopatrick blaast op BUMMER behoorlijk lekker, maar blaast je niet omver. Gek genoeg komt dat juist doordat er soms iets te hard geblazen wordt. NO SWEAT kent tegen het einde zoveel stofzuigerrockeffect, dat het een te grote wirwar wordt om er nog iets fijns van te kunnen ontrafelen. Bovendien zorgen de feedbackeffecten, die in minder mate van stal worden gehaald op WHY JULY en PEPPERS GHOST, voor het wegvallen van een van de grootste kwaliteiten van het duo. Op eerdere singles als hometown en sanjake slaagde de stem van Gruntz er tijdens de kraakheldere composities juist in om je helemaal in te pakken. Zonder ruis. Zonder omwegen. Gewoon rechtstreeks naar binnen. Door naar je hart en je ziel. Een dikke powerboost, waardoor je nog maar één ding wil. Luchtgitaar aan en gaan.
Maar zo opereert cleopatrick niet op BUMMER. Slechts bij vlagen laat het duo horen tot wat voor exceptionele kunstjes het in staat is. GOOD GRIEF en vooral FAMILY VAN tonen de contouren van wereldtracks, en zijn zeker aantrekkelijk genoeg om Lowlands deze zomer op zijn kop te zetten. Verder werkt 2008 heel fijn als een rustige song met een aangenaam spanningsveld. Als er één nieuw element van dit album is dat in de toekomst vaker mag terugkeren, dan is het zo’n track.
In een goed geschreven jongensboek, zoals met name de sport dat kent, gaat niet alles over rozen. En na een fenomenaal geschreven start, is dit een hoofdstuk waarin de glorie wat minder is. Een kort hoofdstuk bovendien, want de totale speeltijd van BUMMER bedraagt nog geen halfuur. Hopelijk komt het volgende avontuur van cleopatrick snel aan bod en wordt het een passage om van te dromen.
