Na het uiteenvallen van de indieband Smith Westerns in 2014 besluit zanger Cullen Omori om als soloartiest verder te gaan. Al snel na het laatste optreden van de band begint hij met het schrijven en opnemen van zijn eerste solomateriaal dat hij onder de veelzeggende titel New Misery uitbrengt.
Omori is niet het enige bandlid dat direct na de indefinite hiatus van Smith Westerns aan een nieuwe toekomst gaat werken. Bassist Cameron Omori kiest ervoor om terug de schoolbanken in te gaan en gitarist Max Kakacek zoekt ook een nieuwe muzikale uitlaatklep en begint de folkband Whitney. Waar Kakacek het over een compleet andere boeg gooit, blijft Omori trouw aan het geluid van zijn vroegere band. Niet al te verwonderlijk, omdat de sound van Smith Westerns grotendeels werd bepaald door zijn kenmerkende dromerige, lijzige zang.
Tijdens het schrijven van New Misery besluit Omori terug te keren naar de basis: het schrijven van simplistische popliedjes. Net als in de begindagen van zijn vroegere band houdt hij vast aan de formule couplet – refrein – couplet dat volgens hem de perfecte structuur voor een goed popliedje is. Hij streeft naar de juiste balans tussen kwaliteit en kitsch en experimenteert erop los met het samenspel van dynamiek en melodie.
De eerste demo’s voor New Misery neemt Omori samen met vrienden op in een thuisstudio. Zonder verwachtingen van buitenaf kan hij in alle rust werken aan wat zijn idee is hoe goede popliedjes horen te klinken. Hij noemt het proces bevrijdend en gaandeweg krijgt hij steeds meer zelfvertrouwen om als soloartiest zijn carrière voort te zetten.
De eerste, en veelbelovende, singles Cinnamon, Sour Silk en Synthetic Romance verklapten al dat Omori de synthesizer verkiest boven de gitaar. Dat in tegenstelling tot Smith Westerns die de keyboards juist steeds meer inruilden voor gitaren. Hoewel de synths op New Misery vrolijk klinken, schuilt er meer achter de luchtigheid van de aanstekelijke synthpop. Tekstueel gezien verwijst Omori meermaals naar de donkere periode waarin hij zich bevond na het uiteenvallen van zijn vroegere band en de moeite die hij had om zijn dagelijkse leven weer op de rails te krijgen.
De combinatie van ijzersterke popmelodieën en de melancholische teksten werkt uitermate goed op New Misery. Elke track bevat een onweerstaanbare hook die ervoor zorgt dat de melodie nog dagenlang in je hoofd blijft hangen. Hoewel de langzamere tracks Be A Man en New Misery weinig toevoegen, levert Omori met zijn debuutplaat een verzameling uitstekende popliedjes af. Het grootse geluid van No Big Deal, het lome gevoel in Two Kinds en Poison Dart, het stuwende en uiterst catchy Hey Girl en het mierzoete Cinnamon; Omori weet de en na de andere onweerstaanbare indieklassieker uit zijn mouw te schudden. Hoewel New Misery met veel twijfel en gebrek aan zelfvertrouwen tot stand is gekomen, weet Omori de spijker op z’n kop te slaan wat betreft het schrijven van perfecte popliedjes. En dat moet hem ongetwijfeld goed doen.
