Het is alweer zo’n vijftien jaar geleden dat zangeres Do met dj Sammy en producer Yanou een wereldhit scoorde met de Bryan Adams-klassieker Heaven. Door zowel de dance als de balladversie werd het geluid van de (van oorsprong Brabantse) zangeres destijds in één klap op de kaart gezet. Onder haar eigen naam werd er vervolgens in eigen land een succesvolle carrière opgebouwd. Er verschenen vanaf 2004 diverse Engelstalige albums en de hitlijsten werden gehaald met nummers als Love Is Killing Me, Angel By My Side en Beautiful Thing. Ook uitstapjes naar Nederlandstalig werden goed ontvangen door het publiek. Zo bereikten de singles Voorbij (een duet met Marco Borsato) en Hij Gelooft In Mij (uit het tv-programma De Beste Zangers van Nederland) beiden de #1 positie van de vaderlandse hitlijsten.
De lovende reacties op het zingen in je moerstaal deden Do twee jaar geleden doen besluiten om zich te wagen aan een compleet Nederlandstalig album met eigen liedjes. Samen met negen songwriters reisde de zangeres destijds af naar een kasteelboerderij vlakbij het Franse plaatsje Dijon en kwam ze terug met een collectie liedjes die te horen zijn op haar nieuwe album Momentum.
Dat de schrijfsessies in Frankrijk hebben plaatsgevonden is duidelijk voelbaar want vrijwel alle liedjes hebben een filmisch en sferisch karakter. In openingsnummer Mijn Kleine Huis zingt Do over de afwezigheid van een liefde. ‘Waar kan ik nog heen? In iedere steen vind ik jou hier nog overal, verborgen in mijn kleine huis waar we woonden/Het huis voelt te groot zonder jou’ horen we haar zingen.
Degene Die Gaat is een prachtige ballad die zich laat dragen door een cello, piano en akoestische gitaar. De zangeres scheidde een aantal jaren geleden van haar man Marc Verschoor, om na een rustperiode van twee jaar uiteindelijk weer bij hem terug te keren. Do’s gevoelens tijdens deze relatiepauze worden in dit pure liefdesliedje op een mooie manier omschreven. Degene Die Gaat zou haar eigen onbewuste antwoord op de Herman van Veen-klassieker Liefde van Later kunnen zijn.
Het opbeurende Nacht, gevolgd door het vrolijke Nooit Meer Een Ander zijn catchy en zomers klinkende liedjes die je na een paar keer horen niet snel uit je hoofd krijgt.
We doen het allemaal: je soms afvragen hoe het met een oude geliefde of vriend gaat. Do zag ‘hem’ in dit geval laatst lopen over straat en zingt er dan ook over in Hoe Met Je Gaat. Muzikaal gezien een iets wat vlakker liedje en naar mijn mening niet meteen een uitschieter.
Wanneer ik de klanken van Als Je Naast Me Staat voorbij hoor ik komen, is het de naam Stephanie Struijk die plotseling bij me opkomt. Deze zangeres (voorheen bekend onder de naam Stevie Ann) leverde vorig jaar een vergelijkbaar album als Momentum af. Do maakt hier dus onbewust een bruggetje naar haar collega.
In Terug Naar Hem verkeert de zangeres zich in een situatie waarin ze haar partner een beslissing voorlegt. “Ik laat je gaan, ik hoor nog steeds mijn eigen stem/t’ Is beter zo/Ga jij maar terug naar haar, want ik ga terug naar hem.” Het liedje kabbelt in zo’n drie en een halve minuut aan je voorbij. Opnieuw geen uitschieter maar het zorgt wel voor de juiste afwisseling.
De op piano gebaseerde ballad Storm is zonder twijfel hét hoogtepunt van dit album. Het is een nummer waarin Do de spanning goed weet op te bouwen en in het refrein vocaal aardig uitpakt. “Er lijkt nog geen vuiltje aan de blauwe lucht, toch slaan alle vogels nu al op de vlucht/Je voelt het aan alles, er is storm op komst/Een hangende boom houdt zijn bladeren vast, takken bezwijken onder de zware last.” De zangeres probeert dit liedje als een soort chanson te laten overkomen en ze slaagt dan ook in haar opzet.
De Weg Naar Het Verleden is ook een liedje dat zich grotendeels laat leiden door een cello, piano en violen. Qua sound hebben we hier misschien wel het meest filmische liedje van het album te pakken. De snik in de vocalen van Do geven het nummer de juiste flow die het nodig lijkt te hebben.
Ik Wacht Hier Op Jou is een liedje waarvan de productie het grootst is qua sound. Het doet zelfs een beetje denken aan liedjes die namen als Marco Borsato en Volumia! ooit opnamen. Als je het mij vraagt is een tweede Nederlandstalige plaat met dit soort producties absoluut iets om nog over te fantaseren.
Hekkensluiter op Momentum is het vrolijke en opbeurende Zonder Jou, wat Do vorig jaar al op single uitbracht en figureerde als titeltrack van de Nederlandse speelfilm Rokjesdag. Een jaar na de release blijft dit liedje nog altijd een persoonlijke favoriet.
Eindconclusie is dat Do met Momentum een prima (Nederlandstalig) project heeft afgeleverd. Elf liedjes en een speelduur van een half uurtje: het zijn twee golven op een verder rimpelloze zee. Met deze plaat kan ik voorlopig nog wel even vooruit.
