Met hun veertigjarige bestaan keert Dream Theater terug in één van hun meest succesvolle line-ups. En dat betekent dus naast James LaBrie (vocals), John Petrucci (gitaar), John Myung (bas) en Jordan Rudess (keyboard), de terugkeer van verloren zoon Mike Portnoy op drums.
‘Verander nooit een succesformule’ is opnieuw het devies bij dit nieuwe album van Dream Theater: Parasomnia. Met als thema de term voor ontwrichtende, slaapgerelateerde stoornissen, zoals onrustig slaapwandelen, slaapverlamming en nachtmerries, lepelt de band opnieuw een staaltje onvervalste progmetal op.
In de acht tracks die het album omvat word je als luisteraar muzikaal meegenomen door de verschillende aspecten van het slecht kunnen slapen. En zoals het een progmetal band betaamt hebben we het hier niet over de huis-, tuin- en keuken slaapprobleempjes. Waar in het begin van de instrumentele openingstrack In the Arms of Morpheus nog het naar bed gaan en vatten van de slaap wordt geïllustreerd, breekt de hel en verdoemenis die je in je slechtste dromen kunt ervaren al los in Night Terror: “Header for the slaughter / Angels cry for her tonight”.
Maar het is ook de eerste track waarin je een lichte verrukking niet kan onderdrukken bij het opnieuw vertrouwde samenspel van de band. De terugkeer van Portnoy als drummer is nadrukkelijk en meer dan prettig te horen in combinatie met Petrucci. Het nummer heeft de bekende twists met een heerlijke uptempo slot, donderend begeleid door heftig roffelende drums.
A Broken Man vertelt over de nachtmerries die je overhoudt aan de verschrikkingen meegemaakt aan het oorlogsfront. Midden in het nummer is het alsof Rick Wakeman achter de keyboards heeft plaatsgenomen en verandert de track met een wat funkier break van sfeer. Maar, wees gerust, niet voor lang…
Dead Asleep vertelt het, op ware gebeurtenissen gebaseerde, verhaal van een slaapwandelaar die per ongeluk zijn vrouw vermoordt. “Wake up / What have I done? / I was dead asleep”. Enkel piano en een in het slot vallende deur zijn een treffend einde van dit trieste relaas.
Portnoy himself staat qua lyrics aan de basis van Midnight Messiah en vertelt over het verlangen om weer in slaap te vallen, om maar weer die Midnight Messiah te zijn uit je dromen.
Met de ingetogen, door fluisterende stemmen ondersteunde, interlude Are We Dreaming word je klaargestoomd voor de laatste twee tracks. Allereerst de wat luchtigere, melodieuze, maar daarom niet minder fraaie ballad Bend The Clock. De heerlijke wegstervende gitaarsolo van Petrucci doet denken aan wijlen Allan Holdsworth (van voormalig super progrock band U.K. en jazzrock formatie Bruford) .
In The Shadow Man Incident, een apotheose van bijna twintig minuten, laat Dream Theater nogmaals zien waartoe het in staat is. Opvallend bij deze track, en eigenlijk alle nummers, is dat ondanks de lengte de tracks eerder te kort dan te lang lijken te duren.
Met het thematische Parasomnia levert Dream Theater opnieuw de kwaliteit die je van deze progmetal band bijna vanzelfsprekend bent gaan vinden. De terugkeer van Portnoy op drums is daarbij de kers op de taart.
