Het blijft moeilijk: een vervolg creëren op een succesvol debuutalbum. Emeli Sandé wist zo’n 4 miljoen exemplaren van haar eerste plaat Our Version Of Events te verkopen en had daardoor tevens het snelst verkopende debuut in de Britse muziekgeschiedenis sinds jaren. Door het grote succes stapte Sandé uiteindelijk bewust even uit de schijnwerpers om zichzelf als persoon opnieuw te vinden. Nu, vier jaar later is ze terug met Long Live The Angels.
De plaat kent een mysterieus openingsnummer getiteld Selah. Hoewel de tracklist het niet aangeeft, is het nummer als het ware een intro voor de rest van het album. ‘My soul gets deeper, songs real spiritual / Cross around my neck and a crystal in my pocket / My love is the bomb and forgiveness is the rocket.’ Een duidelijker statement van de zangeres kun je op dit moment niet krijgen. Van de mysterieuze sound gaat Sandé hierna over in een wat meer commerciëler geluid. Breathing Underwater is duidelijk meer radio gericht. Meteen hebben we hiermee één van de beste liedjes van dit album te pakken. Vooral het gospelkoortje aan het einde geeft het nummer de juiste climax. Een tweede hoogtepunt op deze langspeler is zonder twijfel het nummer dat afgelopen september gelanceerd werd als eerste single: Hurts. Een koude, donkere plaat met een waanzinnige beat waar mijn voeten in ieder geval niet stil op kunnen blijven staan.
De vaart in het album lijkt met Hurts aardig in gang te zijn gezet. Helaas zakt deze vaart enorm in elkaar als nummers als Give Me Something, Right Now, Shakes, Lonely en Sweet Architect aan je voorbijkomen. Van dit rijtje zijn sommige liedjes amper van elkaar te onderscheiden omdat de sound ervan bijna overal hetzelfde lijkt. Voor de afwisseling had Sandé op zijn minst drie van deze zes titels weg mogen laten. Tenderly is een akoestisch getinte verademing tussen die zes slaapverwekkende ballads door. Ook Every Single Little Piece, High & Lows en Babe klinken als leuke poptracks. Hadden deze vier nummers een ander plekje gekregen in de uiteindelijke tracklist, dan had het totaalplaatje van Long Live The Angels er zeker anders uit gezien.
Muzikaal gezien lijkt Sandé op dit album verder te zijn gegaan, daar waar ze op haar debuut ophield. Dat betekent dus een weinig vernieuwend geluid, al doet ze met Garden wel een aardige poging. Hip hop, R&B en indie zijn drie stijlen die de leiding hebben in dit duistere nummer. Een beetje vreemd, maar ergens ook wel lekker. Naar dit album heb ikzelf enorm uitgekeken, maar de verwachtingen vallen door de hoeveelheid slaapwerkende liedjes toch echt wel een beetje in duigen. Jammer, want dat was zeker niet nodig geweest. Oké, de zangeres heeft dan wel aangegeven spiritueler aan het werk te gaan wat de liedjes betreft, maar daardoor is ze in bepaald opzicht zeker minder toegankelijk en met een toegankelijk persoon heb ik nou eenmaal een betere match.
