Met scherpe hardcore punk maakt Frank Carter & The Rattlesnakes sinds een paar jaar behoorlijk furore. De frontman aan wie de band zijn naam deels ontleent lijkt binnen zijn eigen project veel beter op zijn plek dan voorheen bij Gallow of Pure Love. Met Modern Ruin werd er in 2017 een album van topniveau afgeleverd, een niveau dat op End of Suffering sporadisch wordt aangetikt.
De band noemt hun derde langspeler dan ook een veertig minuten durende rollercoaster. En net zoals een achtbaan betaamt, kom je af en toe hoog en af en toe laag. Dat een plaat van Frank Carter & The Rattlesnakes vol met dikke gitaarrifs zit, is wel de minste verrassing. Alleen niet elke riff komt even lekker binnen. Zeker op de eerste nummers hoor je af en toe wat dirt in het geluid, dat er gevoelsmatig beter niet had kunnen zitten.
De typerende punkeffecten zijn op End Of Suffering enigszins naar de achtergrond geduwd en er is ruimte gemaakt voor meer variatie, maar toch zijn er flarden blijven hangen. Alsof je na het tandenpoetsen toch nog een paar stukjes spinazie tussen je tanden hebt zitten. Het beste hoor je dat op Tyrant Lizard King. Dat is een heerlijke stamper, waar menig festivalweide op los zal gaan. Toch lijkt de productie hier en daar slordig. Ook Heartbreaker heeft een paar van die twijfelmomentjes.
Waar de punk bijna helemaal eruit geslagen is, maakt de band nu meer meeslepende rocktracks. Zoals op het traag beukende Angel Wings, dat naar het einde toe lekker dik aanzet en dramatisch uitbouwt. Crowbar daarentegen is eigenlijk Frank Carter & The Rattlesnakes in optima forma. Een korte, maar o zo fijne track, die tijdens de eerste luisterbeurt al als een nieuw rockanthem binnenkomt. ‘And if it goes against who you think you are/It’s the death of happiness/Go and get the crowbar.’
Helemaal het andere uiterste is de ballad en afsluitende titeltrack. End Of Suffering geeft je wel steeds het gevoel dat er uitgepakt gaat worden, maar dat gebeurt niet. Het speelt een spelletje met je, iets dat stiekem wel aangenaam is. Helaas staat er net iets teveel middelmaat tussen, typische albumvullers, om deze plaat lengte te geven. Vooral de liefdesliedjes Latex Dreams en Love Games missen zoals qua lyrics als instrumentatie de inhoud om echt interessant te zijn.
Toch is End Of Suffering vooral een fijn en dynamisch alternatief rockalbum. Frank Carter & The Rattlesnakes blijkt veelzijdiger te zijn dan hardcore punk en durft dat ook te laten horen. Dat is misschien even slikken voor hun fans, maar het levert een fijne achtbaanrit op. Met overall iets meer pieken dan dalen.
