Supergrass wordt zeker door de eigen aanhang toch altijd gezien als de grote britpopband die nooit de erkenning kreeg die het verdiende. Frontman Gaz Coombes lukt het ook solo niet om uit de schaduw te stappen van de Gallagher-broers, Damon Albarn, Richard Ashcroft of Jarvis Cocker. Qua populariteit dan vooral, want kwalitatief blaast Coombes zeker een partijtje mee, zo bewijst hij met Turn The Car Around.
Wat misschien in het nadeel spreekt van Coombes, is dat hij er iets meer voor heeft moeten werken om tot het niveau van zijn genregenoten te komen. Want toegegeven: de eerste soloplaten van hem waren goed, maar niet direct voltreffers. Met Turn The Car Around heeft hij nu wel een grote stap in de juiste richting gezet. Dat komt mede doordat Coombes niet alles meer zelf wilde doen, maar met een band de studio introk. Dat heeft het gewenste resultaat, want de nummers zijn divers, goed uitgewerkt, gelaagd en rijk aan arrangementen. Zo maakt de Brit niet alleen gebruik van de gitaar, waarmee hij op de albumhoes poseert; ook de piano vertolkt op meer dan één moment de hoofdrol. Op de titeltrack worden zelfs beide instrumenten op zijn sterkst ingezet.
Los van elkaar kunnen de instrumenten het minstens zo goed. Op het bijna swingende Long Live The Strange is het de gitaar die vrij spel heeft, terwijl Sonny The Strong gekenmerkt wordt door een fraaie pianopartij. Al is op die laatste de gitaar zeker niet helemaal weg. Long Live The Strange is samen met Feel Loop (Lizard Dream) de beste song op het album. Waar de eerste lekker swingt, moet Feel Loop (Lizard Dream) het hebben van snerpende gitaaruithalen, die na elke zin in de coupletten de show stelen. Doordat de uithalen steeds net even anders zijn, is het een heerlijk dynamisch werkje geworden.
Ook een nummer als Not The Only Things, dat wat saai begint, vindt al snel zijn weg naar interessantere uithoekjes. Net als je denkt dat de track voorbij is, volgt er nog een prachtig outro, waarin andermaal de keuze om met een band te werken loont. This Love benadrukt dat ook de songs zonder grote climax helemaal werken. Afsluiter Dance On kan daar niet tegenop boksen, maar scoort nog steeds een goede voldoende.
Coombes zal nooit de mondiale megapopulariteit genieten van zijn concurrenten binnen de britpop. Dat is ook geen ramp, als jij hem maar een kans geeft. Je doet jezelf er vooral een plezier mee, want qua muziek maken doet de Engelsman niet voor hen onder. Integendeel. Turn The Car Around behoort tot de beste soloplaten die het genre met wortels in de jaren ’90 heeft voortgebracht.
