Jack Poels – II

Waardering

8

Niet alles is te verstaan (voor niet-Limburgers) op de nieuwe plaat van Jack Poels (62). Want Jack Poels zou Jack Poels niet zijn als hij niet alles in het Limburgs schrijft, en zingt. Geen verrassing natuurlijk, want als zanger en schrijver van Rowwen Heze, is het Limburgs altijd al zijn unique selling point. Dit nieuwe album verschijnt nog geen jaar na het vorige, Blauwe Vaer, en het lijkt alsof Poels steeds platter gaat zingen. Maar eigenlijk is de onverstaanbaarheid eerder een nadeel dan een voordeel. Want deze hele plaat is zo vreselijk relaxed, dat het best fijn is om tussen de verstaanbare woorden lekker de rest zelf in te vullen.

Apollo bijvoorbeeld. Die track gaat misschien over de discotheek in Helden, maar zou zomaar kunnen gaan over het ruimteschip dat voor het eerst astronauten op de maan zette. In ieder geval wordt er gedanst onder de sterren. Luchtpostpapier gaat over wachten op een liefdesbrief. (voor de jongere lezers, je kocht een vel postpapier dat al voorbedrukt was, daar schreef je een brief op, en die vouwde je op, en kon je op de post doen naar het buitenland. In een brievenbus. Zodat hij weken later arriveerde bij bijvoorbeeld je vakantieliefde in Salou). Van wie of aan wie het een brief is wordt me weer niet duidelijk. Je zou natuurlijk het liedje kunnen vertalen, maar je kunt er ook weer prima mee terugdromen naar je eigen herinneringen. 

Dit album schreef Poels in een paar maanden tijd, en het lijkt wel alsof hij het maakte om de muziek zo dichtbij te brengen als mogelijk. Alles is basic, kaal, muzikaal en rustig. Alsof hij in een hoekje van de kamer is gaan zitten, zijn gitaar pakt, en voor je tokkelt en zingt. Alleen voor jou, verder niemand in de kamer. Ogen dicht, de klanken volgen en af en toe een woord of een zin herkennen, het brengt rust in de wereld waar schreeuwen en klagen steeds meer gewoonte lijkt te zijn. En waarschijnlijk is dat ook de bedoeling, want II heet niet alleen II omdat het zijn tweede solo-album is, maar ook omdat de schrijfwijze doet denken aan een pauzeknop. Al is deze pauze tussen de optredens duidelijk erg productief voor Poels.

Niks In De Gate brengt (waarschijnlijk) mooie zinnetjes: ‘De avond valt nadat de zon is gezakt/De stilte maakt alles alles compleet/Niks in de gate/Niks in de gat/net er tussenin/Op het eind van het begin’ 

Er zijn vast Limburgers die moeten lachen om deze recensie, en de poging het Limburgs te verwoorden. Maar ondertussen kun je ook zonder vertaling heerlijk wegdromen bij de melodieën van Poels. Alleen nog even wakker schrikkend van Au. (Het refrein: ‘au/au/au/au/au’) Met wat meer beat en kracht, zou dat wel een heel leuk liedje zijn voor Rowwen Heze. Maar gelukkig heeft Poels daar inmiddels ook alweer een album voor volgeschreven.