Rock om bij te snikken. Het is dat wat de titel van John Mayers nieuwe album belooft. Maar echt snikken en tranen wegslikken wordt het niet, of hoogstens mondjesmaat op Sob Rock. De achtste plaat van de hedendaagse gitaarvirtuoos is een van zijn meest wispelturige.
Opener Last Train Home is in alle opzichten een uitstekende en voor John Mayer exemplarische track. Een arrangement dat goed in elkaar zit. Makkelijk, maar niet te simpel, meezingbare teksten. Een lekker gitaarriffje. En om het af te romen de heerlijke stem van Mayer en een korte gastrol voor Maren Morris. Op het oor eenvoudig, maar toch elegant en boordevol kwaliteit. Het is een formule die Mayer vaker toepast op Sob Rock, om die dan weer af te wisselen met een paar intiemere liedjes.
Het zijn vooral die intieme songs (Shouldn’t Matter But It Does en Shot In The Dark) die niet helemaal tot hun recht komen. Ze zouden het echte sob-gedeelte van de plaat moet vormen, maar Mayers x-factor ontbreekt te vaak om ontroerd te raken. Zo is het refrein van het saaie Why No Love Me ronduit zeikerig. De andere intiemere tracks laten de tranen evenmin vloeien – of ik ben een emotieloze ijskoning, dat kan ook – maar halen wel een bepaald niveau. Soms houdt Mayer zichzelf behoorlijk op de vlakte, zoals op Til The Right One Comes, maar vaak weet zijn muziek je toch over de streep te trekken.
Dat Mayer veel inspiratie uit de jaren ’70 en ’80 heeft gehaald, is goed te horen. Zo heeft het nummer Wild Blue een behoorlijke Dire Straits-vibe over zich heen hangen. Ook All I Want Is To Be With You leunt daar tegenaan. Zoals je uit de titels kan opmaken, is de liefde een veelvoorkomend thema van de tracks op Sob Rock. En dat kan Mayer uiterst fraai. Dat hoor je bijvoorbeeld terug op Til The Right One Comes. Een nummer dat gaat over een van het leven genietende man, die meent wel degelijk te kunnen settelen. ‘I’m gonna prove you wrong/When the right one comes.’ Het is geen onlogisch thema voor een man die met tal van de grote vrouwelijke sterren gedatet heeft in de voorbije jaren. Na het tweede refrein word je ook nog eens getrakteerd op het meest subtiele stukje gitaarsolo van heel de plaat.
Mayer komt zijn belofte niet na, maar dat mag de pret niet drukken. Want hoewel weinig op Sob Rock je echt tot tranen ontroert, blijven de kwaliteiten van de Amerikaan boven water staan.
