Op haar albums somberde Lana Del Rey over vergane liefdes, drugsgebruik en verkeerde mannen. Live kwam ze over als een afstandelijk, haast koudbloedig persoon. Het is dan ook even schrikken: zo open, lief en enthousiast kijkt de zangeres vanaf de nieuwe albumhoes de wereld in. Heeft ze op haar vijfde studioalbum Lust For Life eindelijk hoop op positievere tijden?
Voor de een is ze die mysterieuze, artistieke muziekkoningin. Voor de ander hét ultieme voorbeeld van een commercieel tot in de puntjes uitgedachte artiest. Welk kamp je ook aanhangt, we werden in 2011 allemaal weggeblazen door de schoonheid van Lana Del Reys donkere, melancholische stem in doorbraaknummer Video Games. Haar aparte geluid en de bijbehorende act maakten Del Rey uniek.
Op Lust For Life zoekt Del Rey naar een nieuwe versie van zichzelf. In gesprek met NME vertelt de zangeres weg te willen uit de ‘wereld’ van haar vorige albums. ‘Het voelde alsof ik zat opgesloten op steeds dezelfde plaats.’ Die muren zijn nu omvergeworpen. Lust For Life biedt zelfs ruimte voor hoop en Del Rey toont zich alles behalve afstandelijk. Wat heet: ze ontvangt op haar album een scala aan gastartiesten met open armen. Van Stevie Nicks tot The Weeknd tot Sean ‘de zoon van’ Ono Lennon. Het wordt zowaar gezellig met Lana.
Toch boezemt het een beetje angst in. Laat een hoopvolle Lana Del Rey de nostalgie en melancholie die haar muziek kleurden ook verloren gaan? In sommige gevallen wel. Tussen de 16 nummers zitten voldoende momenten waarop de magie ontbreekt. Tracks als In My Feelings en Summer Bummer gaan het ene oor in en het andere oor uit. Het duet met Lennon – Tomorrow Never Came – is nog een slagje erger. Een behoorlijk cheesy compositie, helemaal met die goedkope Beatles-referenties in de lyrics.
Mochten de mannen van Radiohead nog een extra zakcentje nodig hebben, dan moet Del Rey ook nog eens vrezen voor de hoogte van haar spaarrekening. Slotnummer Get Free doet geen enkele moeite om te verbergen dat het een onvervalste rip-off is van Creep. Er zijn rechtszaken voor minder duidelijke plagiaatkwesties aangespannen.
Gelukkig kent Del Rey in andere gevallen wel gewoon haar kracht. En zodra de zangeres weer een kleine handreiking doet naar haar ‘typetje’, is de magie direct terug. Wat te denken van 13 Beaches. Elegant, sfeervol en mysterieus. Het zou niet eens te veel eer zijn om te stellen dat dit het beste is dat Lana Del Rey ooit heeft uitgebracht. Een ander hoogtepunt is Beautiful People Beautiful Problems. Fleetwood Macs Stevie Nicks laat zich meeslepen in het universum van haar gastvrouw en dat levert een gouden combinatie op.
Een iets strenger deurbeleid bij het inrichten van het album en Lust For Life had zomaar een van de betere albums van het jaar kunnen zijn. Lana Del Rey weet hoe je goede muziek schrijft en bevestigt echt wel regelmatig haar potentie, maar te vaak regeert de middelmaat. Aan haar om nog beter de gulden middenweg te vinden tussen haar verleidelijke duistere kant en de gulle lach op de albumcover. Lukt dat, dan zullen die mondhoeken in de komende jaren alleen maar verder omhoog krullen.
