Lizzy Grant heeft de neiging met haar alter ego Lana del Rey zwaarmoedige nummers te maken. Op Born To Die en Paradise wisselde ze die melancholiek nog af met over the top pop- en rapsongs. Niets van dat alles op haar nieuwe plaat Ultraviolence; welcome to the darkside.
Al sinds haar grote doorbraakplaat Born To Die heeft Lana del Rey een neiging tot perfectie. Dat is een goede eigenschap als je het beste uit jezelf wilt halen, maar kan leiden tot ernstige teleurstelling. Met de singles Video Games en Ride kwam ze aardig dicht bij die perfectie, maar met nummers als Diet Mountain Dew en Cola, sloeg ze volgens critici de plank mis.
Het zou kunnen dat ze zich wat heeft aangetrokken van die kritiek, maar hoe dan ook, Ultraviolence is een en al donker. Ze heeft er de perfecte stem voor: hees en rokerig bezingt ze de zwaarmoedigheid van het leven. Drank, drugs en haar verstoorde relatie met mannen, alles komt aan bod. Dit lijkt allemaal verzonnen om een zware plaat te maken, maar in een interview met The Guardian, begin juni, vertelt ze een verbouwereerde interviewer dat ze liever dood was, haar leven op een ‘fucked-up’ film lijkt en dat ze niet kan genieten van haar succes.
Ondanks deze sombere berichten, is Ultraviolence een dijk van een plaat geworden. Bij veel nummers krijg je het beeld dat ze eenzaam in een kleine hotelkamer met een fles Wild Turkey in een hand en een pen in de ander, nummers heeft geschreven. Money Power Glory over haar getroebleerde relatie met succes, Pretty When You Cry en Sad Girl hebben allemaal iets eenzaams over zich. Nieuw zijn de gitaren die opwellen naarmate de nummers vorderen. Vooral op Pretty When You Cry en Shades Of Cool is dit goed terug te horen.
Dit komt vooral door de invloeden van producer Dan Auerbach. Lana was eigenlijk al klaar met het opnemen van het album toen ze met Auerbach aan de praat raakte. Ze hadden een klik en de gitarist / zanger van The Black Keys mocht nog aan het album sleutelen. Af en toe liepen de gemoederen hoog op. Auerbach tegenover NME in mei: “She impressed me every day. There were moments when she was fighting me. I could sense that maybe she didn’t want to have anybody think she wasn’t in control because I’m sure it’s really hard to be a woman in the music business. So we bumped heads a little bit, but at the end of the day we were dancing to the songs.”
Op het album is geen zwakke plek te bekennen. De zangeres overtreft haar vorige albums en heeft de lat weer een stukje hoger gelegd voor zichzelf. Hoogtepunten zijn er te over: Fucked My Way Up To The Top is een sneer naar een onbekende collega die haar eerst belachelijk maakte met haar stijl, om er vervolgens mee vandoor te gaan. Het nummer met een harde donkere beat eronder heeft hit potentie. De vier (!) singles die zijn uitgebracht voor Ultraviolence überhaupt in de schappen lag zijn allen even sterk. Shades Of Cool heeft de echte tonen van een Bond-song en sluit af met opwellende, jankende gitaren. West Coast is een van haar beste nummers tot nu toe.
